Już dość dawno temu sięgnęłam po Cień wiatru – książkę, która zostawiła mnie pod ogromnym wrażeniem. Zakochałam się wtedy w piórze Zafóna i w jego prozie. Pierwsza część Cmentarza Zapomnianych Książek zabrała mnie do mrocznej Barcelony, w której zostawiłam kawałek serca... I teraz, po prawie pięciu latach, wracam do tamtego świata, ciekawa, czy znowu zostanę tak samo urzeczona tą specyficzną atmosferą.

Praktycznie nie czytam reportaży. Po tego typu literaturę sięgam tak rzadko, że już sama nie pamiętam, kiedy ostatni raz oddałam się lekturze jakiejkolwiek książki w tym gatunku. Zamiast mierzyć się z faktami dotyczącymi rzeczywistości dużo bardziej wolę zanurzyć się w świat fantastyki. Jednak, gdy usłyszałam o Kajś Zbigniewa Rokity, uhonorowanym Nagrodą Nike 2021 postanowiłam, że muszę to przeczytać. Historia i specyfika Górnego Śląska już od dawna mnie fascynują, więc była to świetna okazja do zanurzenia się w ten oryginalny świat.

Na majowy weekend, pełen ciepła i słońca, nie ma nic lepszego od lekkiej i przyjemnej książki. A jeśli w tej lekturze występuje hipotetyczny zbrodzień bez faktycznego trupa, to wiadomo, że będzie ciekawie. Szczególnie wtedy, gdy autorką jest Marta Kisiel, a tytuł brzmi Efekt pandy.

Nie wiem, jak to się stało, ale kwiecień był dla mnie strasznie ciężkim miesiącem. Jego początek miesiąca spędziłam w Krakowie, gdzie pojechałam na koncert przedłużając sobie tym samym weekend, potem były święta... To wszystko wybiło mnie z tradycyjnego trybu czytania książek i pisania recenzji, do czego jest mi wciąż ciężko wrócić, ale staram się trafić na powrót na dawne tory.

Są takie nazwiska w literaturze, których wstyd nie znać. Jak słyszy się hasło klasyka, to od razu ma się w głowie takich autorów, jak Dostojewski, Tołstoj, Austen, Dickens. A gdy pada hasło fantastyka? Cóż, grzechem byłoby nie wymienić gdzieś na samym początku Roberta Jordana i jego najbardziej znanego cyklu Koło Czasu. Dlatego też warto zerknąć na książkę, która zapoczątkowała jego karierę jako pisarza fantasy – Wojownika Altaii.

Książki bywają różne. Czasem śmieszne, czasem poważne, a jeszcze niekiedy straszne. I nie mówię tu o straszeniu czytelnika w taki zwykły, prosty sposób wyskakującym zza rogu potworem. Mówię o działaniu na podświadomość czytającego, o podsuwaniu mu niepokojących obrazów, których niełatwo się potem pozbyć z wyobraźni. O tworzeniu tak dusznej atmosfery, że musisz przerwać lekturę na chwilę, żeby ochłonąć. I właśnie taką książką jest Zaułek koszmarów Williama Lindsaya Greshama.

Pierwszy wiosenny miesiąc już za nami, chociaż aura za oknem wcale nie wskazuje na tę porę roku. Jest szaro, deszczowo i na tyle chłodno, że wygląda to tak, jakby jesień zawzięła się i chciała przesunąć na wcześniej swoje nadejście. Mimo wszystko nie narzekam, bo taka pogoda nie nastraja do wychodzenia z domu, a wręcz przeciwnie – do zaszycia się na kanapie z kocykiem i kubkiem ulubionej herbaty, i czytania, ile wlezie.

Militarna fantastyka ma w sobie to COŚ. Najczęściej jest tym szybka akcja, ciągłe jej zwroty i trzymanie czytelnika w stałym napięciu, co też się wydarzy na kolejnej stronie i czy nasza ulubiona postać tam nie zginie. Jeśli to wszystko znajdzie się w jednej książce... Cóż, mamy naprawdę dobrą powieść. A Brian McClellan wie, jak pisać takie historie.

Nazwisko Andrzeja Ziemiańskiego kojarzy każdy, kto czyta chociaż trochę polskiej fantastyki. Wszak obie najbardziej znane serie tego autora, jak Achaja i Pomnik Cesarzowej Achai, zbierały swego czasu (i zbierają do teraz) bardzo mieszane opinie. Na dodatek cykl o Virionie święci triumfy wśród czytelników. Nic dziwnego, że Fabryka Słów postanowiła przypomnieć fanom pisarza jego inną powieść, wydaną pierwotnie w 2009 roku, czyli Ucieczkę z Festung Breslau.

Heraklit z Efezu kiedyś rzekł, że nie da się dwa razy wejść do tej samej rzeki, a także, że wszystko płynie. Nie da się ukryć, że to najszczersza prawda. Jednak co by było, gdyby dało się podróżować w czasie i zobaczyć to, co kiedyś działo się w danej chwili? Tylko jak to zrobić? Marta Kisiel pokusiła się o próbę odpowiedzi na to pytanie w swojej książce Toń.

O J. R. R. Tolkienie słyszał chyba każdy, nieważne, czy lubi, czy nie fantastykę. Fascynujący świat Śródziemia to nie tylko Władca Pierścieni i Hobbit, dwa najważniejsze dzieła napisane ręką brytyjskiego autora. To także cała mitologia i wiele innych, drobniejszych utworów, które tworzą całe to uniwersum. Jaki jednak wpływ miała na Tolkiena I wojna światowa, w której brał udział? I czy stłamsiła jego twórczą wyobraźnię, a może wręcz przeciwnie?

Bardzo lubię book toury organizowane na blogach czy też na Instagramie. A to z jednego, prostego powodu – dzięki nim sięgam po książki, których sama pewnie bym nie zdecydowała się w ogóle przeczytać bądź też ich lekturę odkładałabym w nieskończoność. Dlatego tak chętnie zgłosiłam się do book touru organizowanego przez Anię z profilu pani_jezi0ra, w którym to czytaliśmy Różaniec Rafała Kosika. I absolutnie tego nie żałuję!

Jaki jest przepis na świetną książkę Young Adult z gatunku fantasy? Otóż wystarczy wziąć niczym się niewyróżniającą nastolatkę, tego Złego i misję zbawienia świata. I oto mamy trzy najważniejsze i podstawowe składniki do powstania bestsellera. Chyba właśnie tymi wytycznymi sugerowała się Leigh Bardugo w swoim debiucie literackim, jakim jest Cień i kość.

Lubię czytać polskich autorów – nie raz i nie dwa dzięki temu natknęłam się na bardzo dobre książki, które potrafiły mnie wciągnąć, a ich twórcy stawali się moimi ulubionymi. Czasem jednak zdarza się, że książka przyciąga mnie swoim opisem, ma polskiego autora, a i tak mi nie podchodzi... No cóż, taką skomplikowaną relacją mam z dziełami Artura Urbanowicza – Paradoks jest moim drugim spotkaniem z tym pisarzem (pierwszym było Gałęziste) i dalej nie jestem w stu procentach przekonana co do jego książek.

Z klasyką jest trochę tak, że każdy powinien ją przeczytać, ale nikt nie ma na to ochoty. A bo to książki, które kojarzą nam się ze szkołą i znienawidzonymi obowiązkowymi lekturami (które ja lubiłam). A bo to są to stare książki i nikt ich nie rozumie. Teoretycznie trochę tak jest, w praktyce jednak sama sięgam po klasykę od czasu do czasu, bo często to w niej znajdujemy te motywy, które są teraz na co dzień spotykane w książkach, które czytamy. I właśnie tak przedstawia się sytuacja z Odyseją Homera.

Tym razem szybciej ogarnęłam rzeczywistość i już na początku marca udaje mi się wrzucić podsumowanie zeszłego miesiąca. Obym przez całą resztę roku miała takie tempo, wszak wiadomo nie od dziś, że jedna jaskółka wiosny nie czyni.

Ten początek roku cechuje u mnie jakiś opóźniony zapłon. Dopiero teraz zorientowałam się, że zapomniałam na początku lutego umieścić podsumowanie stycznia, więc przy pierwszej okazji zasiadłam do nadrabiania tej zaległości. Cóż, jak to mówią, skleroza nie boli, gorzej z nogami...

Cixin Liu wdarł się na europejski rynek wydawniczy przebojem ze swoją trylogią Wspomnienie o Przeszłości Ziemi i od razu zdobył serca czytelników science-fiction. Przyznaję szczerze, że sama jeszcze nie sięgnęłam po tę serię, chociaż czeka na półce. Jednak na początek zdecydowałam się zabrać za lekturę czegoś lżejszego, zarówno tematycznie, jak i objętościowo od tego autora.

 Nie umiem i nie lubię pisać podsumowań całego roku. Ciężko mi w nich ująć wszystko to, co się zdarzyło przez te dwanaście miesięcy, szczególnie jeśli chodzi o 2021 rok. Wciąż szalała i szaleje epidemia koronawirusa, która mnie też nie ominęła. Drań dopadł mnie w grudniu, na szczęście obyło się bez poważnych komplikacji. Jednak ogólna sytuacja pandemiczna jest wciąż bardzo niepewna, ale jakoś żyć trzeba. Pomocą w takich niepewnych czasach były, są i będą dla mnie książki, więc chyba nic dziwnego, że po raz pierwszy od dawna udało mi się przeczytać 52 książki w ciągu roku... A nawet więcej!

W sierpniu zeszłego roku na tak wyczekiwany urlop pojechałam do Sandomierza. Miasto i okolica są przepiękne (jeśli jeszcze nie byliście, to polecam gorąco!). A żeby nie jechać tak całkiem goła i wesoła, to zdecydowałam się na szybki zakup i równie szybką lekturę Legend zamków świętokrzyskich Bartłomieja Grzegorza Sali.

Po ciekawej, będącej dobrze napisaną military fantasy Północnej granicy, o której pisałam już jakiś czas temu tutaj, zdecydowałam się kontynuować swoją przygodę z Księgą Całości. Sięgając po tom drugi, czyli Króla Bezmiarów, miałam naprawdę spore oczekiwania... I, cholera, nie zawiodłam się.

Poprzednia księga nowego cyklu Petera V. Bretta zrobiła na mnie naprawdę duże wrażenie. To było moje pierwsze spotkanie z twórczością tego autora i byłam bardzo ciekawa, czy kolejne będzie równie intensywne i wciągające. Kiedy emocje już trochę opadły, w moje ręce wpadła kolejna części Cyklu Zmroku, więc niewiele myśląc, zasiadłam do lektury.

Gdy byłam młodsza, jakoś tak w podstawówce albo gimnazjum, zaczytywałam się w powieściach Karola Maya o Winnetou i Old Surehandzie. Z tamtych czasów pozostała we mnie ogromna sympatia do tego typu historii i do Indian, dlatego zdecydowałam się sięgnąć po klasykę, czyli Ostatniego Mohikanina Jamesa Fenimore Coopera.

Wiem, że to koniec stycznia. I wiem, że wszyscy zrobili już podsumowania roku, a ja dopiero lecę z grudniem. Jednakże to nie zmienia faktu, że nie zamierzam się z nikim ścigać i robię wszystko we własnym tempie. Najważniejsze, że podsumowanie dwunastego miesiąca roku właśnie przed Wami. :)

Gdy ktoś rzuca hasło literatura mafijna, w mojej głowie od razu pojawia się Ojciec chrzestny Mario Puzo. Okazuje się jednak, że i na polskim rynku, od naszego rodzimego autora można znaleźć pozycję, która jest naprawdę przyzwoita i znakomicie wpisuje się w nurt tej literatury (i nie mówię tu o tych wszystkich erotykach mafijnych, których ostatnio był wysyp w księgarniach). A tą książką jest Czarny charakter Łukasza Stachniaka.

I tak oto cały rok 2021 za nami. Jak to się stało, że zaspałam w grudniu z podsumowaniem listopada, to ja nie wiem. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko to, że przez dwa pierwsze tygodnie grudnia chorowałam na COVID, a potem były już święta i nie miałam głowy do publikowania czegokolwiek tutaj. Czas podsumowań 2021 roku jeszcze przede mną, dlatego na razie skupmy się na podsumowania tego, co przeczytałam dwa miesiące temu.