Więzień nieba – Carlos Ruiz Zafón

Wariatem jest ten, kto ma się za całkowicie normalnego, a za nienormalnych uważa całą resztę.

Daniel Sempere, prowadząc księgarnię Sempere i Synowie, wiedzie spokojne, ustatkowane życie przy boku swojej żony, Bei, i synka Juliana. Jego serdeczny przyjaciel, Fermín Romero de Torres, szykuje się teraz powoli do ożenku. Przeszłość jednak nie daje o sobie tak łatwo zapomnieć i pod postacią starego, odrażającego człowieka staje pewnego dnia w progu księgarni Sempere i Synowie. A to tylko zapoczątkuje lawinę wydarzeń, które doprowadzą do ujawnienia przeszłości Fermína i z którą przyjdzie mu się zmierzyć, a w którą, jak się okazuje, jest zamieszana także rodzina Sempere i jej dość mroczna historia.

Jedyny przyzwoity obyczaj, którego należy bronić stanowczo, to obyczaj czytania, podczas gdy reszta jest kwestią sumienia każdego z osobna.

Na świecie są takie książki, które zostają w sercach i pamięci czytelników. Trzeci tom Cmentarza Zapomnianych Książek jest właśnie jednym z takich tytułów. Chyba najbardziej mroczny ze wszystkich, utrzymany w ciężkiej, nieco przytłaczającej atmosferze, opowiada historię Fermína. Sięga do tych kart historii Hiszpanii, o których sami Hiszpanie pewnie chętnie chcieliby zapomnieć.

Człowiek czasem ma już dość uciekania. Świat staje się bardzo mały, kiedy nie masz się gdzie podziać.

Osadzona w Barcelonie powieść zaczyna się pod koniec lat 50., gdy w kraju wciąż rządzi w najlepsze generał Franco. Atmosfera jest ciężka i przytłaczająca, nie wiadomo, kto współpracuje z nacjonalistycznym rządem i donosi, a wręcz można być pewnym, że każdy donosi na każdego. A historia Fermína cofa nas do jeszcze brutalniejszego i mroczniejszego okresu w historii Hiszpanii, do czasów tuż po wojnie domowej. Zafón nie stroni od naprawdę trudnych opisów, może nie ociekających krwią i przemocą w dosłownym znaczeniu tych słów, ale bardzo tłamszących psychicznie i wprowadzających duszny klimat. Historia Torresa przebywającego w więzieniu Montjuic przyprawia o gęsią skórkę i wywołuje dreszcze na plecach, ale osobiście uważam, że to jedna z wielkich zalet tej powieści.

Wytrawny kłamca wie, że najlepszym kłamstwem jest zawsze prawda podana z pominięciem najistotniejszej kwestii.

Bohaterowie są właściwie od pierwszej części ci sami i niezmienni. Obserwujemy ich starzenie się i odchodzenie, narodziny i dorastanie. Powracają też dawne postaci, jak chociaż Julian Carax, którego poznaliśmy na kartach Cienia wiatru. W prozie Zafóna właśnie to jest najciekawsze i najbardziej intrygujące – możemy sięgnąć po dowolną część Cmentarza Zapomnianych Książek i wejść do tego magicznego, powieściowego labiryntu różnymi wejściami, a i tak się odnajdziemy bez chwili zwątpienia. A kolejną zaletą książek z tej serii jest ich styl i to, jak cudownie są w nich wymieszane różne gatunki literackie: romans, powieść historyczna, kryminał, powieść grozy... To wszystko tworzy patchworkowy wzór, który czytelnik poznaje strona po stronie aż do ostatniej kropki.

Czasem sobie myślę, że Darwin jednak się mylił i w rzeczywistości człowiek pochodzi od owadów, bo w ośmiu przypadkach na dziesięć człekokształtne to zwykłe mendy gotowe na wszystko za byle gówno.

Mogłabym tak piać nad książkami Carlosa Ruiza Zafóna w nieskończoność. Uwielbiam jego prozę, jego styl i klimat Cmentarza Zapomnianych Książek. I naprawdę szczerze i bezgranicznie zazdroszczę wszystkim tym, przed którymi ta przygoda jest jeszcze nieodkryta. Z całą pewnością sama będę jeszcze niejednokrotnie wracać do tych powieści i zgłębiać świat Barcelony lat 50., z wieloma trupami ukrytymi w szafie i wciąż rozliczającej się ze swoją przeszłością.

Wszystkie cytaty pochodzą z książki Więzień nieba Carlosa Ruiza Zafóna.

Tytuł: Więzień nieba

Tytuł oryginału: El prisionero del cielo

Autor: Carlos Ruiz Zafón

Tłumaczenie: Katarzyna Okrasko, Carlos Marrodán Casas

Cykl: Cmentarz Zapomnianych Książek, tom III

Wydawnictwo: Muza

Liczba stron: 416

Data premiery: 19.04.2012

ISBN: 9788328708907