Światy fantasy mają to do siebie, że jedna historia w nich zbudowana łatwo może przerodzić się w kolejną, a ta w następną. Chyba najlepszym tego przykładem jest Śródziemie i cała otoczka, jaka powstała wokół niego stworzona przez J. R. R. Tolkiena. W jego ślady podążył teraz Peter V. Brett, tworząc nową opowieść w świecie, który czytelnicy mogli poznać w Cyklu Demonicznym.

Żadna historia nie jest całkowicie pełna, jeśli nie poznamy jej początku. A początkiem Kingsbridge, w którym powstanie katedra budowana przez Toma Budowniczego, jest pewna mała wioska z mostem. I właśnie o tym opowiada Niech stanie się światłość Kena Folletta.

Przyjaźń to wspaniała więź i uczucie. Jednak potrafi sprowadzić na nas sporo problemów, szczególnie jeśli znajdziemy w lesie ukrytą, magiczną skrzynię... I tak też stało się w pewnym miasteczku, gdzie czwórka przyjaciół wpakowała siebie i mieszkańców miasta w spore kłopoty.

Właśnie spojrzałam w kalendarz i zorientowałam się, że do końca roku pozostały już tylko dwa miesiące. Rany, ale ten czas pędzi! Dopiero co rozpoczynaliśmy ten 2021 rok w cieniu pandemii, a tu już za progiem czai się jego koniec. Nie wiem, jak was, ale mnie to lekko przeraża... Cóż, pozostaje tylko mieć nadzieję, że gorzej już nie będzie.

Uwielbiam legendy i podania. Nasz folklor jest dla mnie istną kopalnią tego typu informacji, mogłabym w nim kopać godzinami. Nie ma dla mnie nic ciekawszego niż śledzenie losów mitycznych postaci, odkrywanie kart przeszłości i poznawanie ich losów. Dlatego z wielką ciekawością sięgnęłam po pierwszy tom Atlasu legend Pawła Zycha od Pawła Zycha i wydawnictwa BOSZ.

32 lata to piękny wiek. A konkretnie tyle stuknęło mi na liczniku 7 października, czyli cztery dni temu. Z tej okazji pomyślałam sobie, że w sumie rzadko kiedy zdradzam tutaj i na Instagramie cokolwiek o sobie, a pewnie chętnie byście mnie lepiej poznali. Stąd pomysł na post z kilkunastoma faktami o mnie (nie tylko tymi książkowymi!). Ciekawi? To zapraszam do czytania.

Z niektórymi twórcami jest tak, że nieważne, jak bardzo byśmy danej gałęzi popkultury nie lubili, ich nazwiska, a w dużej mierze i tytuły ich dzieł, i tak kojarzymy. Kiedy słyszymy Gladiator – od razu mamy w głowie Ridleya Scotta. Gdy padnie hasło Star Wars – wiadomo, George Lucas. I tak też jest z Philipem K. Dickiem. Niemal każdy, kto kiedykolwiek choćby odrobinę zainteresował się science-fiction, musi kojarzyć tytuł Czy androidy śnią o elektrycznych owcach? (o którym pisałam tutaj). Tym razem postanowiłam skusić się na lekturę nieco mniej znanego tytułu spod pióra tego autora, czyli Druciarza Galaktyki.