Ludzie uwielbiają się bać. Bać wymyślonych historii opowiadanych przy ognisku w środku nocy, gdy w lesie słychać pohukiwanie sowy i popiskiwanie nietoperzy. Takie straszne historie pozwalają oswoić lęk, sprawiają, że rzeczy ostateczne, jak śmierć, stają się nieco mniej straszne, stają się bardziej częścią naszego świata. I chyba taki też cel miał Alvin Schwartz, zbierając Kolejne upiorne opowieści po zmroku.

Człowiek zawsze chciał panować nad światem, nad jego florą i fauną. I konsekwentnie robi wszystko, by otaczające go środowisko sobie podporządkować. Jednocześnie też ingeruje w żywe organizmy, by zmieniały się tak, jak tego chce, by tworzyć nowe gatunki i by ewolucja postępowała w tym kierunku, jaki on jej wyznacza. Jednak czy to wszystko może się dobrze skończyć?

Jak tam – świąteczna gorączka już zawitała w Wasze progi? Prezenty dopiero zaplanowane czy już kupione? U mnie część kupiona, część zaplanowana, ale nie przeszkodziło mi to w czytaniu książek cały miesiąc. Wynik może nie jest powalający, ale jestem naprawdę zadowolona z tego, jakie lektury wpadły w moje ręce.

Otrzymaliśmy od Natury mnóstwo – całą Ziemię. I obecny kryzys klimatyczny, o którym tyle się mówi, pokazuje jasno, że nie potrafiliśmy tego uszanować i docenić tego ogromnego daru. Jednak czy kiedykolwiek, chociażby przemknęło nam przez głowę, co by się stało, gdyby Natura zbuntowała się przeciwko takiemu wykorzystywaniu i postanowiła ukarać gatunek homo sapiens?

Każdy chciałby podróżować i zwiedzać świat. Jednak w obecnych, pandemicznych czasach nie jest to takie proste i łatwe zadanie. Niełatwo jest też zrozumieć inne kultury, inną politykę, inne obyczaje. Chyba najprościej jest to wytłumaczyć tym młodym czytelnikom – w końcu w dzieciństwie umysł jest chłonny jak głąb, a czym skorupka... Dlatego na młodszych i ciekawskich świata czytelników czeka tytuł Więźniowie geografii. 12 map, które pomogą Ci zrozumieć świat Tima Marshalla.

Bez dwóch zdań – jesień rozgościła się w pełni za naszymi oknami. Zimno, ciemno, pada i jest tak depresyjnie, że najlepszym wyjściem jest zawinąć się pod kocykiem z kubkiem ulubionego napoju i dobrą książką. Tak też starałam się w miarę możliwości spędzić ostatni miesiąc, czego efekty można zobaczyć poniżej.

W ostatnich latach w naszej polskiej literaturze można zaobserwować modę na powrót do korzeni. I nie mówię tu o nawiązaniach do klasyki rodzimej literatury, ale o powrocie w odleglejsze czasy, jakim jest okres panowania Słowian na terenach obecnej Polski. Nie da się ukryć, że słowiańskość przeżywa obecnie swój ogromny renesans i jak grzyby po deszczu wyrastają kolejne powieści z wątkami słowiańskimi w swojej fabule. Warto jednak czasami sięgnąć też po literaturę fachową dotyczącą tego zagadnienia, a jest nią wznowienie W kręgu upiorów i wilkołaków Bohdana Baranowskiego.

O starości nikt nie lubi myśleć. Poza tym szczerze mówiąc, większość z młodszej części społeczeństwa starość jawi się jako coś tak odległego, że nie warto się tym teraz przejmować i lepiej korzystać z życia, póki można. Niestety, czeka nas ona, czy tego chcemy, czy nie, i to głównie od nas zależy, w jakiej kondycji ją spędzimy. Czy w domu, w dobrym zdrowiu i wśród bliskich, czy w szpitalu, na oddziale geriatrycznym, otoczeni znudzonym i bezdusznym personelem. Tę drugą rzeczywistość przedstawia Joanna Stańda w swojej książce Bankiet wysuszonych kasztanów.

Po lekturze Studium w szkarłacie byłam zafascynowana dalszymi losami znanego wszystkim angielskiego detektywa. Dlatego też niedługo czekał na mojej półce kolejny tom, czyli Znak czterech opowiadający o następnym, porywającym śledztwie prowadzonym przez Sherlocka Holmesa i jego przyjaciela, doktora Watsona.

Jesień zawitała w pełni w nasze progi i w aurę za oknem. Pada, ochłodziło się, z drzew lecą kolorowe liście i kasztany. Któż z Was nie pamięta tych czasów, kiedy z zapałek i kasztanów tworzyło się małe cuda, od ludzików począwszy na konikach i misiach skończywszy? Jakby nie było, to jednak aura sprzyja siedzeniu w domu pod ciepłym kocykiem, z kubkiem ulubionej kawy lub herbaty w ręku i zagłębieniu się w dobrą lekturę...

Wyobraźcie sobie taką sytuację: trzaskające i sypiące iskrami ognisko, ciemna noc, środek lasu, słychać tylko szum drzew i przemykające cichutko nocne, leśne zwierzątka. Aż ciarki po plecach przebiegają, co nie? I właśnie taki efekt miała wywołać niedługa książka o wszystko mówiącym tytule Więcej upiornych opowieści po zmroku Alvina Schwartza.