Powrót do domu to tylko początek jej drogi – recenzja "Królowej cieni" Sarah J. Maas

Ostatnimi czasy obserwuję dyskusje na Facebookowych grupach dotyczące twórczości Sarah J. Maas. I z tego, co zauważyłam, to jej czytelnicy dzielą się na tych, co ją kochają i na tych, co jej nienawidzą. Sama wciąż nie wiem, ku której stronie bardziej się skłaniam. Jestem w połowie swojej przygody ze Szklanym Tronem i... Cóż, sami przeczytajcie, co sądzę o tomie czwartym tej historii.

Aelin wraca do Adarlanu. Musi się kryć, żeby król ze Szklanego Pałacu nie dowiedział się o jej powrocie i nie wtrącił od razu do więzienia. Oddzielona od swojego carranam, Rowana, ma wrażenie, że brakuje jej cząstki siebie. Żyje zemstą: na królu Adarlanu, który zamordował jej rodziców i podbił jej kraj, i na Arobynnie Hamelu, przywódcy Gildii Zabójców, na którego polecenie zamordowano jej ukochanego Sama. W swojej drodze ku odwetowi natyka się na Chaola, który wraz z buntownikami stara się ratować ludzi od śmierci z rąk książąt Valgów i dziwnej gwardii królewskiej. Aelin dowiaduje się też, że jej kuzyn, Aedion, czeka w więzieniu królewskim na śmierć, a Dorian, następca tronu Adarlanu, nosi na szyi naszyjnik z tajemniczego czarnego kamienia. Dziewczyna musi poradzić sobie z tym wszystkim po kolei, ale, na szczęście, im dalej w las, tym więcej sojuszników do niej dołącza, a cały plan przywrócenia magii w królestwie, obalenia tyrana na tronie i pozbycia się Valgów z tego świata nabiera coraz wyraźniejszych kształtów. Tymczasem wiedźma Manon próbuje rozwikłać zagadkę zniknięć ludzi w górskiej twierdzy i szkoli swoją Trzynastkę do wojny. Jej szpiegiem zostaje tajemnicza Elide, dziewczyna, która ma w sobie domieszkę wiedźmiej krwi, ale której życie zostało złamane, zanim na dobre się zaczęło. Losy ich wszystkich powoli układają się w dziwny i skomplikowany wzór, którego całościowy zamysł znają chyba tylko bogowie.

Jeśli mowa o fabule, to wielokrotnie już powtarzałam, że jest schematyczna. Wielu rozwiązań można się domyślić, jeśli ktoś czytał odpowiednio dużo literatury fantasy. Na szczęście jednak te schematy są na tyle dobrze ograne, że książkę czyta się dobrze i przyjemnie, a autorka potrafi utrzymać napięcie w odpowiednich momentach. Niestety, między nimi trafiają się niepotrzebne dłużyzny i opisy, które psują tempo akcji i skutecznie to napięcie obniżają. Naprawdę, nie uważam za niezbędne dla fabuły po raz kolejny podkreślenie faktu, jakim przystojnym i umięśnionym mężczyzną był Rowan i jak świetnie się prezentował w ubraniu, które dostał od Aelin. Tak samo uważam, że całkowicie zbędne były opisy wszystkich strojów głównej bohaterki, począwszy od bielizny, a skończywszy na jej biżuterii. Nie wspominając już o rozważaniach Aelin, jak bardzo ważny dla niej jest Rowan, czy Rowana i Aediona o tym, jak ważna jest dla nich Aelin, bądź Chaola o tym, jak bardzo zawiódł się na Aelin. Serio, droga autorko, raz to napisane – wystarczy w zupełności!

Skoro o bohaterach mowa... Nie wiem, jak to jest, ale jak fabuła u Maas gra, tak bohaterowie w ogóle. Rowana jeszcze w trzecim tomie lubiłam, bo był wrednym i złośliwym typem, który nie cackał się z Cealeną. W tym... Cóż, chyba autorka go mentalnie wykastrowała, bo zrobił się mdłą kluchą, która tylko walczy o miano samca alfa z Aedionem. Natomiast sama główna bohaterka już tradycyjnie mnie irytowała swoim zachowaniem. Niestety, Maas znowu kreowała ją często na pustą lalkę, dla której liczy się piękny strój, a zaraz potem robiła z niej pyskatą zabójczynię, by jeszcze chwilę później przekształcić ją w cierpiętnicę na miarę naszego Konrada z Dziadów Mickiewicza. Nie leży mi Aelin, niestety, od pierwszego tomu i na razie nic nie wskazuje na to, żeby miało się w tej kwestii coś zmienić. Chaol okazał się upartym osłem, który postanowił sobie znienawidzić dawną ukochaną i za wszelką cenę trzymał się tej koncepcji, o Dorianie zaś nie da się wiele powiedzieć w tym tomie – w sumie wstawki z nim i jego opętaniem przez demona można by było równie dobrze usunąć, niewiele by to zaszkodziło całej fabule (a uratowało trochę papieru!). Sytuację ratowały nieco Manon i Elide. Czytanie o wiedźmie i jej wywernie, Abraxosie, sprawiało mi tyle frajdy, że nie miałam wcale ochoty wracać do losów Aelin i reszty spółki. Manon to twarda babka z charakterem, wredna i pyskata – mam tylko ogromną nadzieję, że w kolejnych tomach Maas nie zrobi z niej kolejnej miękkiej kluski. Elide zaś ma w sobie ogromną chęć przeżycia za wszelką cenę i chociaż jest z niej cicha myszka, to skradła moją uwagę tym, że za nic się nie chce poddać.

Na plus muszę zaliczyć mapkę na wklejce od środka okładki – dzięki niej łatwiej sobie wyobrazić, gdzie dzieje się akcja w danym momencie powieści. Natomiast okładka jest utrzymana dokładnie w tym samym stylu, co jej wszystkie poprzedniczki. Nie mam wobec niej żadnych ale, z drugiej jednak strony nie wzbudza też we mnie wielkiego zachwytu. Ot, estetyczna i ładnie wyglądająca okładka.

Podsumowując ten mój wywód: ani nie jestem zadowolona, ani rozczarowana tym tomem Szklanego Tronu. Maas niczym mnie nie zachwyciła ani nie zaskoczyła, wciąż jednak ma mój kredyt zaufania. Liczę, że kolejne tomy chociaż trochę wbiją mnie w fotel i zostawią ze szczęką na podłodze, a przynajmniej z myślą „Wow, warto było aż do tej pory czytać ten cykl!” Cóż, przekonamy się w przyszłości.

Książka przeczytana w ramach Olimpiady Czytelniczej u Pośredniczki Książek.

Tytuł: Królowa cieni

Autor: Sarah J. Maas

Tłumaczenie: Marcin Mortka

Cykl: Szklany Tron, tom IV

Wydawnictwo: Uroboros

Liczba stron: 848

Rok wydania: 2016