Wszystkie ścieżki prowadzą do nieuchronnego końca – recenzja "Ucznia nekromanty. Tom I. Plaga" E. Raj

Ja wiem, że sama przed sobą obiecywałam, że debiutów będę unikać. Tylko że problem polega na tym, że nie jestem dobra w dotrzymywaniu obietnic, które składałam sama sobie. Dlatego, skuszona opisem fabuły i dość pozytywnymi opiniami, na które natknęłam się w internecie, zdecydowałam się na przeczytanie Ucznia nekromanty – debiutu polskiej pisarki E. Raj. Czy ten debiut mnie przekonał do siebie i czy sięgnę po kolejne książki autorki? To wyjaśni się poniżej...

Norgal to chłopak, którego poznajemy jako kilkulatka i śledzimy jego losy aż do momentu, gdy staje się młodym, osiemnastoletnim mężczyzną. Od dzieciństwa jest wychowywany przez swoje wuja Rothgara, nekromantę, i jego siostrę-bliźniaczkę, Rothannę. Właściwie to tylko mężczyzna zajmuje się chłopcem i jego nauką, bo Rothanna niemal całkowicie ignoruje Norgala. Chłopiec okazuje się niezwykle silnie uzdolniony w zakresie nekromancji, więc wyszkolenia go podejmuje się sam Rothgar. W Hezrynie, gdzie żyją, niełatwo jednak żyje się nekromantom, prześladowanym za swoją mroczną magię i równie mroczne postępki. Młody Norgal żyje jednak pod kloszem i nie przejmuje się tego typu rzeczami, aż do chwili, gdy w jego życie wchodzą kobiety... Kobiety i bogowie, którzy nieźle namieszają w dotąd poukładanym życiu nekromanty.

Każdy akt, z którego rodzi się nekromanta, musi być z definicji aktem nieprawości, aktem gwałtu i zepsucia.

Zacznijmy może od kwestii bohaterów. Niestety, ale żadnego nie polubiłam. Nie wiem, czy to był celowy zabieg autorki, czy może po prostu tak wyszło, ale wszyscy głowni bohaterowie to mało sympatyczne, a wręcz odpychające typy. W sumie niby ma to logiczne uzasadnienie, bo przecież mag-nekromanta nie będzie miłym starszym panem w szpiczastej tiarze, ale z drugiej strony nie uważam, żeby było konieczne robienie z niego egocentryka, egoisty i typa, który samymi swoimi odzywkami do siebie zniechęca. A taki jest zarówno Rothgar, jak i Norgal. Rothgar, mistrz nekromancji, to zapatrzony w siebie dupek, który myśli tylko o tym, jaki jest świetny i jak to wszyscy powinni go słuchać. Norgal za to mały gnojek, któremu należałoby zdrowo przywalić w łeb i zetrzeć z niego pyszałkowaty uśmiech, bo uważa siebie za nie wiadomo jak wspaniałego i nie ma żadnego szacunku wobec starszych i mądrzejszych od siebie. Wręcz przeciwnie, na złość wszystkim jest w stanie przeprowadzić od początku do końca swój plan, tylko po to, żeby udowodnić, że nic mu nie mogą zrobić. Miałam też pewien problem ze stylem wypowiedzi postaci – Rothgar potrafił w jednej chwili mówić nadętym, pełnym patosu tonem, by zaraz przejść do tekstów godnych rozhisteryzowanego trzynastolatka. Tak samo Norgal – miałam często wrażenie, że wypowiada się zbyt dorośle, jak na swój wiek, co dość mocno mi przeszkadzało. Innych, drugoplanowych bohaterów, jest tu całe mnóstwo, ale tak naprawdę do żadnego się nie przywiązałam – oprócz Maveca, wampira stworzonego przez Norgala. Polubiłam tego dość wrednego i złośliwego typka o ciętym języku i bardzo chętnie poczytałabym o nim więcej. Pani autorko da radę to jakoś załatwić? ;)

Ironią naszych czasów było to, że... szaleństwo stało się normalnością. Można się w nim ukryć i nie trzeba zderzać się ze światem.

Żeby jednak nikt nie pomyślał, że tylko na bohaterach się skupiam i że z tego powodu zamierzam zjechać całą książkę, to muszę pochwalić autorkę za świat przedstawiony. Zasady magii, cała geografia, to wszystko zostało bardzo dokładnie przemyślane przez Raj i widać, że przyłożyła się do tego. Magia została bardzo dokładnie wyjaśniona w trakcie fabuły, nawet po kilka razy na przestrzeni kilku rozdziałów, by czytelnik wszystko zrozumiał. Dbałość o szczegóły i ich zrozumienie są naprawdę godne podziwu, co się ceni, bo często debiutujący pisarze pomijają wiele istotnych spraw, licząc, że czytelnik sam się domyśli pewnych kwestii. Przy tym wszystkim nic nie jest tłumaczone w sposób łopatologiczny, jakby czytelnik był idiotą i nie miał zrozumieć najprostszych słów, więc pełne słowa uznania.

Upadek bywa czasem słodszy niż powstanie. Tylko dlatego, że nie dźwigasz już brzemienia złudzeń.

Język powieści nie należy do najłatwiejszych, ale mimo to czyta się książkę w znośnym tempie. Minusem dla wielu na pewno będzie fakt, że autorka nie stroni od krwawych opisów, ale z drugiej strony czego ktoś by się mógł spodziewać po historii o zombie? Nie brakuje tu też wspomnień o kazirodztwie czy gwałtach, więc raczej powiedziałabym, że jest to historia dla starszych czytelników, tak przynajmniej od 16. lub 17. roku życia. Niejednego może przerazić objętość – w mojej elektronicznej wersji było to ponad tysiąc stron, natomiast wersja papierowa od Novae Res to 926 stron, zatem trzeba przyznać, że nie jest to najcieńsza powieść. Na dodatek bardzo powoli się rozkręca. Tak naprawdę trzeba przeczytać około połowy, żeby coś więcej zaczęło się dziać, a co gorsza, to zbudowane wówczas napięcie bardzo szybko siada i punkt kulminacyjny trafia się na jakieś sto stron przed końcem książki. Koniec jednak intryguje i zaciekawia, więc pewnie wielu czytelników chętnie przekona się, co też autorka będzie chciała zafundować nam w kolejnym tomie. A skoro o tym mowa – jeśli komuś jest mało po przeczytaniu tej historii, to ze strony autorki można pobrać za darmo i przeczytać dwa dodatkowe rozdziały. Mam je w planach i pewnie będzie można o nich przeczytać coś więcej już w najbliższym czasie.

Każdy z nas wybiera swoją własną maskę, każdy z nas wybiera swoją własną truciznę.

Tytułem podsumowania. Polecam? W pewnym sensie tak. Ta opowieść ma naprawdę potencjał, a autorka sama mi zdradziła, że zaplanowała ją aż na pięć tomów (oby pisanie poszło szybciej niż Martinowi!). Z tą świadomością inaczej patrzy się na to, że pierwszy tom to tak naprawdę obszerny wstęp do całej historii i bierze sporą poprawkę na fakt, że tak powoli się rozkręca. Miałam jednak trochę wrażenie, że kilka wątków zostało gdzieś pogubionych w trakcie fabuły, rozmyło się i nie miało porządnego rozwinięcia i zakończenia. Jeśli autorka popracuje w kolejnych częściach nad budowaniem napięcia i jego utrzymywaniem, to będzie tylko lepiej. Ja z całą pewnością przekonam się, czy następny tom będzie lepszy niż pierwszy i czy akcja mnie czymś zaskoczy.

Książka przeczytana w ramach Olimpiady Czytelniczej u Pośredniczki Książek.

Tytuł: Uczeń nekromanty. Tom I: Plaga

Autor: E. Raj

Cykl: Uczeń Nekromanty, tom I

Wydawnictwo: Novae Res

Liczba stron: 926

Rok wydania: 2019

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Autorce!