Nie żyje król, niech żyje król! - recenzja "Śmierci królów" Bernarda Cornwella

Kolejny tom i kolejne prawie pięćset stron zapierającej dech przygody i historii powstawania Anglii w kształcie, w jakim ją znamy obecnie. Bernard Cornwell po raz szósty zabiera nas w genialną podróż w czasie i poprzez ognie wojny wraz z lordem Uhtredem. A ja już po raz kolejny dochodzę do wniosku, że chyba zakochałam się po uszy w tej serii. Uprzedzam, że nie uniknęłam spojlerów w tej recenzji.

Umiera król Wessexu, Alfred, zwany przez potomnych Wielkim, a na tron ma wstąpić jego syn Edward. Życiowe marzenie Alfreda, stworzenie zjednoczonego Angelcynnu, czyli kraju wszystkich Anglów i Sasów, pozostało na razie niezrealizowane, ale tę ideę w swoje panowanie niesie też Edward. I chociaż nastaje na wyspie czas pokoju, to Uhtred z Bebbanburga przeczuwa, że nie potrwa on wiecznie. Spodziewa się, że lada moment Duńczycy zaatakują. Szczególnie że dwóch przywódców z dalekiej Północy, Sigurd i Kanut, zbiera sojuszników i największą armię, jaka do tej pory nawiedziła brzegi Wessexu. I chociaż zwodniczy pokój trwa już trzy lata, to czarne chmury zbierają się nad Sasami, Uhtredem i młodym Edwardem. Tylko jeden miecz będzie w stanie obronić dopiero powstającą Anglię, ale jak zawsze nikt go nie chce słuchać...

Po mało zachwycającym tomie piątym tom szósty to powrót do starej, dobrej narracji Cornwella. Dużo się tu dzieje od samego początku, aczkolwiek w środku książki akcja nieco zwalnia, by potem znowu rozpędzić się i gnać aż do samego końca. W porównaniu do innych części serii, polityki i kunktatorstwa jest tu dużo mniej, a autor skupił się na działaniach wojennych i zachowaniu się Uhtreda w trakcie pokoju. Dzięki temu nie ma tu ciągłej gadaniny, a zamiast tego serwuje nam się kawał literatury wojennej, który wciąga już od pierwszych linijek tekstu.

Cieszy też zmiana postępowania i charakteru Uhtreda. Przestał wreszcie roztrząsać swój dwoisty, sasko-duński charakter i pogodził się z tym, jak potoczyło się jego życie. Dzięki miłości do Aethelflaed odnalazł spokój i chociaż wciąż nienawidzi chrześcijaństwa i jest poganinem, to nie przeszkadza mu aż tak wyznawanie jednego boga przez innych w jego otoczeniu. Po raz chyba pierwszy od początku serii Uhtred jest w pełni sobą i wydaje się wreszcie całkiem szczęśliwy, mając za kochankę córkę Alfreda. Ponadto nie ma tutaj aż tak podkreślanej wrogości do chrześcijaństwa, dzięki czemu czyta się to dużo lepiej. Owszem, kilka razy zwrócono uwagę na to, że pogaństwo jest dużo lepsze (w oczach Uhtreda), ale nie to było tym razem główną osią całej książki.

Po raz kolejny nie mogę wyjść z podziwu, jak Cornwell opisuje sceny batalistyczne. Niemal czuje się ten strach przed atakiem i euforię po zwycięstwie. Czytałam wiele książek, ale to chyba właśnie twórczość brytyjskiego pisarza jest bliska mojemu ideałowi literatury wojennej. Opisy są plastyczne i dokładne, ale jednocześnie nie spowalniają akcji, a wręcz przeciwnie – nadają jej coraz większego tempa i sprawiają, że człowiek czuje się tak, jakby stał obok głównego bohatera w murze tarcz, modląc się do wszystkich bogów o przeżycie i zwycięstwo.

Nie da się ukryć, że każda kolejna część losów Uhtreda z Bebbanburga jest równie doskonała, jak poprzednie. Oprócz nieco słabszego piątego tomu każdy trzyma poziom i porywa swoim rozmachem. Ciągłe walki, spiski, knowania i spory, nie tylko na tle religijnym, ale też politycznym, pociągają za sobą czytelnika w wir wydarzeń. Mam nadzieję, że w kolejnych tomach Bernard Cornwell również mnie czymś zaskoczy i sprawi, że zapomnę na długie godziny o otaczającym mnie świecie.

Tytuł: Śmierć królów

Autor: Bernard Cornwell

Tłumaczenie: Anna Dobrzańska

Cykl: Wojny Wikingów, tom VI

Wydawnictwo: Otwarte

Liczba stron: 448

Rok wydania: 2019

Za egzemplarz serdecznie dziękuję: