Debiuty to jednak zło – recenzja "Przepowiedni Reinkaanyiuki. Więzi Płomienia" Kaliny Bobras

Ja się nigdy nie nauczę. Mówiłam tyle razy, że po debiuty więcej nie sięgnę, a potem robię to samo. I co? I znowu zostałam brutalnie sprowadzona na ziemię. A tak poważnie mówiąc, to po książkę Kaliny Bobras sięgnęłam w ramach akcji Zew Zajdla (o, tu możecie o niej poczytać), bo była na szerokiej liście propozycji do nominacji – stwierdziłam, że na chybił trafił coś z niej wybiorę i przeczytam, to może akurat zgłoszę, bo mi się spodoba. A jak wyszło, to już się pewnie sami domyślacie...

Główny bohater, Heaylden, to nastolatek, który dowiaduje się dość niespodziewanie od Mędrca o swoim przeznaczeniu. Jest powiernikiem mocy Duszy Słońca, który wieki temu, będąc władcą wszystkich Dusz Natury, unicestwił i uwięził swego brata, Duszę Mroku. Chłopak musi pokonać Duszę Mroku, by uwolnić świat od zagrożenia. W swojej podróży zbiera drużynę, która ma mu w tym pomóc, a każdy jej członek jest powiernikiem mocy jednej z Dusz Natury. By otrzymać odpowiedni kryształ, muszą pokonywać kolejnych Strażników. Po drodze spotykają nie tylko sprzymierzeńców, ale też wrogów, którzy chcą im utrudnić ich misję. Czy świat pogrąży się w chaosie, czy uda się Wybrańcowi uratować go przed Duszą Mroku?

Uwierzycie, że tę książkę czytałam cztery miesiące temu, a już nie pamiętam nawet imion głównych bohaterów? Dzięki borowi norweskiemu za moje notatki, bo nie miałabym jak napisać tej recenzji... Taka to była interesująca i zapadająca w pamięć lektura.

W Przepowiedni Reinkaanyiuki schemat goni schemat. Nastolatek musi zbawić świat. Dowiaduje się o swoim nieziemskim pochodzeniu. Musi zebrać drużynę podobnych mu, nadzwyczajnych nastolatków, którzy też nie wiedzą, że są wybrani do uratowania świata. Jeszcze Was zęby od czegoś takiego nie bolą? Bo mnie bolą, i to nawet mleczaki, które wieki temu mi wypadły. Sztandarowa w gatunku fantasy walka Dobra ze Złem tu jest podana w takiej formie, że nawet nic tej historii nie ratuje. Brak tu napięcia, akcji, jakichkolwiek punktów kulminacyjnych. Dzieciaki idą sobie po prostu na spacer w lesie, od czasu do czasu przenoszą się w wymiar Duchów, gdzie Strażnicy mają im zrobić test, czy są godni zdobycia kryształów Dusz Natury. Oczywiście, w 95% wszystko udaje im się jak po maśle, nawet specjalnie nie muszą się wysilać. Pozostałe 5% to jakieś tam komplikacje, które po dwóch stronach zostają usunięte z drogi naszej dzielnej drużyny. I to w dodatku w taki sposób, że bohaterowie nie zdążą się spocić, a czytelnik zmartwić o nich, a już jest po wszystkim. Nudy! A finalna bitwa... Wybaczcie słownictwo, ale to była totalna porażka. Miałam wrażenie, że autorka nie potrafiła sobie poradzić z ilością postaci, jakie wprowadziła i z rozbiciem walki na poszczególne pary bohaterów dobrych i złych. Całość została napisana bez jakiegokolwiek napięcia i momentu kulminacyjnego, w którym bym obgryzała paznokcie z nerwów...

Jeśli chodzi o postaci, to są po prostu papierowe. Nie mają żadnego charakteru, zachowują się głupio i bezmyślnie. Można by to było zrzucić na karb ich wieku, ale przecież bohaterowie powinni się rozwijać w trakcie fabuły, a tu nic takiego nie ma. Postaci jakie były na początku książki, takie same są na końcu. Drugoplanowi bohaterowie pojawiają się i znikają, kiedy są potrzebni autorce do jakichś drobnych komplikacji. Boli też brak logiki w postępowaniu bohaterów – kiedy księżniczka Vaylleany wyrusza wraz z Heayldenem na misję, jej rodzice nawet się tym nie martwią. Trochę to wygląda tak, jakby oznajmiła, że idzie do sklepu po drugiej stronie ulicy, a matka z ojcem tylko pokiwali głowami, nie przywiązując do tego większej uwagi. A, zapomniałam o gadającym mieczu, w którym była zaklęta Dusza Nieba, który to podpowiada zagadkami kolejne cele misji drużynie.

Od strony technicznej mam ogromne ALE do języka, jakim to było napisane. Szczerze? Dziecko w gimnazjum też by tak to napisało. Nie mam zielonego pojęcia, ile lat miała autorka, pisząc tę książkę, bo nigdzie tego nie mogłam znaleźć. Przedstawiony świat jest trochę wzorowany na średniowieczu (miecze, zbroje, rycerze i te sprawy), a pośród tego Kalina Bobras wyskakuje ze słowami w rodzaju restauracja, kelner czy kawiarnia. Gryzło się to z całością klimatu i wprowadzało straszny dysonans. Ponadto same nazwy własne mi przeszkadzały, jak chociażby imiona: część była całkiem zwyczajna (np. Dylan czy Bastet), a część miała napchane do środka mnóstwo samogłosek (np. Shaaenaci czy Reinkaanyiuki) – nie wiem, czym kierowała się autorka w doborze nazw, ale według mnie mogła zostać albo przy tych udziwnionych, albo przy zwykłych. A tak to wyszedł z tego eksperymentu ni pies, ni wydra.

Debiuty to dość trudna w ocenie sprawa. Zdarzają się prawdziwe perełki, które człowiek czyta z wypiekami na twarzy, jednak ich spora ilość to bolesna dawka słabej jakości pisaniny, którą ciężko przełknąć czytelnikowi. Niestety, Przepowiednia Reinkaanyiuki plasuje się według mnie stanowczo w tej drugiej kategorii. Autorka miała pomysł na fabułę, ale chaos, który wkradł się w jej historię, brak konsekwencji i niedopracowany warsztat sprawiły, że całość to naprawdę ciężkostrawne danie. Może po dobrej korekcie, redakcji i kilku przeczytaniach przez kogoś innego tej powieści, udałoby się coś z niej uratować, jednak w takim wydaniu, jak teraz, szczerze Wam ją odradzam.

Tytuł: Przepowiednia Reinkaanyiuki. Więź Płomienia

Autor: Kalina Bobras

Wydawnictwo: Novae Res

Liczba stron: 460

Rok wydania: 2018