Nie podnoście ręki na majestat królewskiej córki! - recenzja "Pieśni miecza" Bernarda Cornwella

Ależ ten czas pędzi! Niedawno zasiadałam do czytania pierwszego tomu Wojen Wikingów, dopiero poznawałam dzielnego Uhtreda z Bebbanburga, a tu proszę – już jestem po lekturze tomu czwartego. Piąty tom zaś już czeka na półce na przeczytania. To już połowa serii, a ja mam wrażenie, że mogłaby ona trwać jeszcze i przez dwadzieścia kolejnych tomów, a i tak by mi się nie znudziła...

Uhtred wiedzie spokojne i szczęśliwe życie przy boku ukochanej Dunki, Giseli. Dorobili się już dwójki dzieci, a trzeci maluch jest w drodze. Historia i król Alfred jednak nie zapominają o dzielnym Sasie, dlatego też z okazji zamążpójścia najstarszej córki króla, Aethfelflaed, za kuzyna Uhtreda, Aethreda, ealdormana Mercji, Uhtred musi zdobyć Londyn – ma to być podarunek dla kuzyna z okazji ślubu. Tymczasem u ujścia Tamizy zbiera się po raz kolejny ogromna wikińska armia, tym razem pod przewodnictwem norweskich braci, Sigefrida i Erika Thurgilsona. Wplątany pierwotnie w polityczną rozgrywkę między cwanymi Norwegami a Alfredem, Uhtred daje się zwieść, potem jednak przypomina sobie w porę o złożonych przysięgach i pozostaje wiernym poddanym króla Wessexu. Po ślubie kuzyna pozostaje w Londynie, którego ma strzec, a jednocześnie obserwuje nieszczęśliwe koleje małżeństwa, w którym najbardziej cierpi młodziutka Aethelflaed. Kiedy dziewczyna zostaje porwana przez Thurgilsonów, to właśnie Uhtred rusza na jej ratunek, a trzy Norny dalej plotą jego skomplikowaną nić życia...

Sam autor przyznaje, że w tej części serii, dał się wyjątkowo ponieść wyobraźni. Jest tu, jak do tej pory, najmniej wydarzeń historycznych, a najwięcej pomysłów samego Cornwella. Podstawą historii pozostają jednak wciąż zdarzenia, które udokumentowano w biografii króla Alfreda, jak odbicie Londynu czy najazd wikingów na Kent. Po raz kolejny jestem pod ogromnym wrażeniem wiedzy historycznej autora i tego, jak wiernie potrafił oddać realia IX-wiecznej Anglii. A, co najważniejsze, Cornwell naprawdę potrafi zainteresować czytelnika i wciągnąć go w opowiadaną przez siebie historię. W dodatku autor ma bardzo lekkie pióro, jeśli chodzi o opisy scen batalistycznych – w całej serii jest ich naprawdę dużo, a czyta się je bardzo dobrze i łatwo, a jednocześnie dokładnie odczuwając grozę tych sytuacji.

Jeśli chodzi o bohaterów, to oprócz braci Thurgilsonów właściwie nie mamy wprowadzonych tu nowych postaci. Wszystkie postaci kojarzymy z wcześniejszych części, towarzyszymy ich dorastaniu i rozwijaniu się. Niestety, momentami główny bohater działa mi na nerwy – z jednej strony kocha Duńczyków i chciałby spędzić resztę życia u boku Ragnara Ragnarsona, swojego brata, a z drugiej wciąż męczy się wśród Sasów i jako poddany Alfreda, którego szczerze nie znosi. Owszem, jest to spowodowane tym, że przysięgał mu wierność, ale uważam, że niekoniecznie powinien powtarzać ten błąd kilkukrotnie, a tak mu się zdarzyło. Co więcej, każdy bohater ma wiele odcieni – nie znajdziecie tutaj postaci skrajnie dobrych i skrajnie złych. Może poza kilkoma wyjątkami, gdzie łatwo nam określić, jaki dany bohater jest, wszyscy inni to postaci o skomplikowanych, niełatwych portretach psychologicznych, jak normalni ludzie. Dzięki temu ta historia nabiera jeszcze większej realności, a czytelnikowi łatwiej uwierzyć, że wydarzenia z niej mogły mieć faktycznie miejsce w IX wieku.

Cóż więcej mogę dodać? Seria Wojen Wikingów coraz bardziej mnie zachwyca i chyba już do samego końca pozostanę nią tak bardzo oczarowana. Niezmiernie się cieszę, że już czeka na mnie tom piąty i wprost nie mogę się doczekać jego lektury. Mam ogromną nadzieję, że kolejne przygody Uhtreda z Bebbanburga będą równie wciągające, fascynujące i zapewnią mi godziny dobrej rozrywki z książką w dłoni.

Tytuł: Pieśń miecza

Autor: Bernard Cornwell

Tłumaczenie: Mateusz Pyziak

Cykl: Wojny Wikingów, tom IV

Liczba stron: 496

Rok wydania: 2019

Za egzemplarz serdecznie dziękuję: