Ale tak właściwie, to o co tu chodzi? - recenzja "Miłości do trzech Zuckerbrinów" Wiktora Pielewina

Lubię wyzwania i lubię dziwne książki, bo są dziwne i dzięki temu są interesujące. Lubię to uczucie, kiedy mózg mi niemal wybucha przy lekturze, ale w tym pozytywnym sensie. Ostatnio recenzowałam dla Was Narzeczoną księcia (moje zdanie o niej możecie przeczytać tu) i uznałam ją za najdziwniejszą książkę, jaką do tej pory czytałam. Dobra, jednak nie. Właśnie chciałam Was poinformować, że trafiłam na coś jeszcze dziwniejszego, od czego mój mózg zawrzał, a potem wyparował.

Miłość do trzech Zuckerbrinów to tak dziwny twór, że ciężko jest mi uchwycić jego fabułę. Powieść ma konstrukcję poniekąd szkatułkową – mamy tu historię Kiklopa, kimkolwiek on jest, która jest przeplatana historią równoległego świata i próbą ukazania tego współczesnego świata i jego bolączek. Za pomocą satyry i na fali popularnej gry Angry Birds Pielewin opowiada w dwóch rozdziałach historię próby zabicia króla Wieprza przez tajemnicze Ptaki. Ptaki, które wystrzeliwują ludzi z procy, by trafić tymi żywymi pociskami w swój cel. Trzeci rozdział to historia Kieszy, żyjącego w wirtualnym świecie mężczyzny, który pędzi swoje życie tak, by za bardzo nie wpaść w oczy nikomu, a szczególnie kontrolującej wszystko, nawet myśli i uczucia, władzy.

Okej, dobra. Przeczytałam tę książkę ponad tydzień czy dwa temu i... dalej nie wiem, o czym ona była. Ponoć przedstawiono tu (cytuję z okładki): społeczeństwo Internetu, konsumeryzmu, seksu i... terroryzmu. Jak jeszcze ten terroryzm tu widzę bez problemu w 2/3 tekstu – symbolizują go tajemnicze Ptaki, chcące zabić Kiklopa – tak społeczeństwo Internetu i konsumeryzmu to raptem jedna trzecia powieści i to opierająca się cały czas na historii Kieszy. Nasz narrator, Kiklop, jest odpowiedzialny za naprawianie wszechświata i pilnowanie, by wszystko toczyło się zgodnie z jakimś z góry założonym planem. Nie może wykorzystywać swojej mocy do prywatnych celów, przebywa ciągle w zamknięciu i cały czas wystrzega się przed Ptakami, które pragną go zabić w jakikolwiek sposób.

W tytule pojawia się dziwny zbitek zuckerbrin, który potem przewija się też w tekście. W powieści jest to tajemnicza postać, a właściwie trzy, które sterują światem Kieszy i pełnią w nim boską rolę. Zuckerbrin to tak naprawdę połączenie nazwisk dwóch bodajże najbardziej wpływowych osób w świecie: Marka Zuckerberga, twórcy portalu społecznościowego, bez którego nie wyobrażamy sobie obecnie życia, czyli Facebooka, i Sergeya Brina, współtwórcy najpopularniejszej wyszukiwarki internetowej, Google'a, i prezesa marki Alphabet, spółki matki Google. Takie zbicie tych dwóch nazwisk sprawia, że mityczne zuckerbriny jawią się jako istoty właściwie boskie, kierujące całym Facestopem (tak, tak, podobieństwo do Facebooka nieprzypadkowe), w którym żyje Kiesza. Jego życie to właściwie przechodzenie z aplikacji do aplikacji, niewymagające wysiłku i prób samodzielnego myślenia, które są zresztą tłamszone na wszelkie sposoby.

Szczerze mówiąc, coś, co aż za bardzo rzuciło mi się w oczy z cytowanego tekstu z okładki w tej powieści, to seks. Całość aż nim epatuje i to w sposób wręcz odpychający, odrzucający. Wkurzało mnie to, bo chyba nie o to chodziło tak naprawdę w tej książce, a opisy uprawiania seksu były tak obrzydliwe, szczególnie biorąc pod uwagę wygląd wirtualnej partnerki Kieszy i jej wiek (co aż zahaczało o paragraf), że aż zbierało mi się momentami na wymioty.

Nie rozumiem tej książki i chyba nie zrozumiem twórczości Wiktora Pielewina. Lubię satyrę i groteskę, ale ten poziom, który reprezentuje rosyjski pisarz, jest, niestety, poza moim zasięgiem. Niestety, ta estetyka w ogóle mnie do siebie nie przekonuje. Miałam nadzieję na interesującą i fascynującą lekturę, a ostatecznie rozczarowałam się srodze.

Tytuł: Miłość do trzech Zuckerbrinów

Autor: Wiktor Pielewin

Tłumaczenie: Aleksander Janowski

Wydawnictwo: Psychoskok

Liczba stron: 332

Rok wydania: 2017

Za egzemplarz serdecznie dziękuję: