Gdzie diabeł nie może, tam kontrolę pomrok pośle – recenzja "Plus/Minus" Olgi Gromyko i Andrieja Ułanowa

Zastanawialiście się kiedykolwiek, czy wokół nas nie mieszkają jakieś inne istoty? Jakieś nasze słowiańskie skrzaty albo inne licha? Cóż, Olga Gromyko wydaje się o tym przekonana, a efektem tego przekonania jest powieść Plus/Minus napisana w duecie z Andriejem Ułanowem. Czytałam kiedyś już Kroniki Belorskie tej samej autorki i upłakałam się wtedy ze śmiechu, więc ciekawa byłam, czy w nowej książce poradziła sobie równie dobrze. Szczególni, że pisała ją z kimś innym, a wiadomo, że to, co wychodzi dobrze solo, nie zawsze sprawdza się w duecie...

Elena Wiktorowna Korobkowa to pracownica Mińskiego Okręgowego Urzędu Do Spraw Kontroli Pomrok. Jej życie jest dość poukładane, a ostatnim zawirowaniem w nim było rozstanie z Wadimem, który teraz ją nachodzi w domu, pragnąc za wszelką cenę powrotu Leny. I w ten spokojny obrazek wpada jak burza Aleksander Toplakow, krewniak szefy Leny. Młody weteran wojny w Czeczenii dopiero co wrócił do kraju i wuj załatwił mu pracę w instytucji, gdzie sam pracuje. Pierwszym zadaniem Saszy i Leny w duecie ma być uspokojenie syren mieszkających w jeziorze pod Mińskiem, które są niepokojone przez obozujących nad brzegiem cosplayerów. Nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności jeden z cosplayerów ginie w interwencji, a głównym podejrzanym niemal z marszu staje się Sasza, natomiast Elena Wiktorowna zostaje posądzona o współudział. Niecodzienny duet postanawia na własną rękę rozwiązać tę sprawę, pakując się w jeszcze większe kłopoty. A sama sprawa okazuje się całkiem czymś innym, niż się z pozoru wydaje.

Dawno już się tak nie uśmiałam, jak przy lekturze Plus/Minus. Olga Gromyko, mimo współpracy z Andriejem Ułanowem, nic nie utraciła ze swojego stylu. Humor wylewa się tu istną rzeką ze stron, a utarczki słowne bohaterów sprawiają, że uśmiech od razu pojawiał się na mojej twarzy. Poza tym współautor w niczym nie ustępuje jej w poczuciu humoru, a pisane przez niego strony z punktu widzenia Saszy czyta się równie dobrze, jak te od Gromyko. Nie radzę czytać tej książki w środkach komunikacji miejskiej, bo ludzie pomyślą, że Wam się klepki poluzowały! Wydarzenia z książki poznajemy z dwóch perspektyw, pisanych na zmianę: raz jest to Lenoczka, a raz Sasza. Jednak w żadnym momencie opisywane zdarzenia się nie powtarzają, co najwyżej wracają jako krótkie, jedno- lub dwuzdaniowe retrospekcje w kolejnych akapitach. Hołd pisarzom należy oddać także za wątek romantyczny, który pojawia się w trakcie fabuły. Nie jest nachalny i rozwija się powoli, bohaterowie stopniowo oswajają się ze swoimi uczuciami i tak naprawdę niemal do samego końca nie padają żadne deklaracje. Uwielbiam tak poprowadzone wątki tego typu – nie jestem jakąś ogromną fanką romansów, ale tak przedstawiona historia kompletnie chwyciła mnie za serce i rozczuliła.

Świetnym zabiegiem na koniec całej historii było posłowie, w którym na zmianę Gromyko i Ułanow opowiadają, jak powstawała powieść. Tych kilkanaście ostatnich stron bawi równie mocno, jak sama fabuła Plus/Minus, a na dodatek daje jako-takie pojęcie, jak powstają książki pisane w duetach i że to wcale nie tak prosty pomysł, jakby się z pozoru wydawało.

Co prawda Elena Wiktorowana to całkiem inna bohaterka niż W.Redna (bohaterka Kronik Belorskich), ale i tak można ją polubić. Miałam jednak trochę wrażenie, że autorka przesadziła odrobinę z jej charakterem – momentami Lenoczka zachowuje się jak typowa blondynka i jak nieporadna życiowo oferma, dla której najważniejszymi aspektami w życiu są: elegancki telefon i jej wiśniowy volkswagen golf. Za to Sasza Toplakow to typ, który skradł moje serce pomimo swoich wad. Ma pewne problemy ze sobą po tym, jak wrócił z frontu w Czeczenii, i odzywają się w nim symptomy PTSD. Nie zmienia to jednak faktu, że ma łeb na karku i w sytuacji niebezpieczeństwa potrafi szybko myśleć, a co więcej nie boi się wcielać w życie nawet najbardziej szalonych pomysłów. Nie mogę też nie wspomnieć o mojej kolejnej ulubionej postaci – Fiodor to skrzat domowy, którego Lena zaadoptowała ze schroniska dla pomrok. Skrzat zmienia postaci, ale najczęściej występuje jako kot, i to dzięki niemu Lenoczka ma zawsze zrobiony obiad, pranie i posprzątane w domu. Na dodatek Fiodor potrafi być zgryźliwy i złośliwy w stosunku do swojej właścicielki, dzięki czemu człowiek znowu wybucha dzikim śmiechem.

Ogromnym plusem fabuły jest umieszczenie w niej pomrok, czyli istot paranormalnych wziętych z naszej, słowiańskiej mitologii. Na stronach książki poznajemy skrzata domowego Fiodora, syreny, leszego, a także demona, który potrafi nieźle namieszać. Żałuję trochę, że tego było tak mało, przydałoby się więcej takich postaci, ale i tak jestem nader usatysfakcjonowana.

Jeśli lubicie fantastykę, to Plus/Minus jest dla Was stanowczo pozycją obowiązkową. Pełna humoru i wartkiej akcji historia z mitologią słowiańską w tle, osadzona w Mińsku, potrafi porwać czytelnika ze sobą i zapewnić mu mnóstwo dobrej rozrywki przy lekturze.

Tytuł: Plus/Minus

Autor: Olga Gromyko, Andriej Ułanow

Tłumaczenie: Marina Makarevskaya

Wydawnictwo: Papierowy Księżyc

Liczba stron: 590

Rok wydania: 2017