Niekończąca się wojna dalej trwa – recenzja "Płonących ziem" Bernarda Cornwella

To już idealnie połowa serii Wojen Wikingów. Poprzednie cztery tomy zostawiały mnie nieodwracalna z kacem książkowym i zachwytem w sercu. Każda część trzymała poziom poprzednich, było wręcz nie do pomyślenia, że któryś może okazać się gorszy. Czy piąty tom był równie dobry jak poprzednie? No cóż, o tym przekonacie się, czytając dalej.

Uhtred po raz kolejny musi stawić czoło wikińskiej nawale. Na wyspę przypływa jarl Harald Krwawowłosy, prowadząc za sobą całe hordy spragnionych bogactwa ludzi Północy. Swoje siły sprzymierza z nim Haesten, wróg Uhtreda, daje się jednak przekonać do tego, by odstąpić od walki, przekupiony przez Alfreda złotem. Nasz bohater tymczasem postanawia stanąć przeciwko wrogom i doprowadza do walnej bitwy pod Fearnhamme, w trakcie której pokonuje Haralda. Nie cieszy się jednak długo swoim sukcesem, gdyż po bitwie dowiaduje się o śmierci najbliższej sobie osoby, a na skutek knowań biskupa Assera zostaje wyjętym spod prawa banitom i decyduje się na wyjazd na północ wyspy. Tam trafia do swego dawnego przyjaciela i przyszywanego brata, jarla Ragnara Ragnarsona, z którym planuje odbicie swojej rodzimej siedziby. Jednak by to zrobić, musi zdobyć pieniądze, by opłacić wojowników mających walczyć po jego stronie. Trafia do Fryzji wraz ze zniewoloną Skade, dawną kochanką pokonanego Haralda, by tam pokonać jej męża i zabrać jego skarb. Jednak po powrocie do Ragnara, spotyka go niespodzianka, a jego droga znowu wiedzie na południe, do Wessexu opanowanego przez Sasów zachodnich, których Uhtred nie znosi tak, jak nie znosi ich chrześcijańskiej wiary, a których znowu będzie musiał bronić...

Osobiście uważam tę część za najsłabszą ze wszystkich pięciu, jakie czytałam z tej serii. Dzieje się w niej najmniej, a w dodatku miałam cały czas wrażenie, że Uhtreda w Uhtredzie jest może jakieś pięćdziesiąt procent. Nie zrozumcie mnie źle – to wciąż świetna lektura i wciąga jak bagno, ale wyraźnie odstaje od poprzednich części. Większość czasu główny bohater próbuje odnaleźć swoją ścieżkę w życiu i nijak mu to nie wychodzi, a zamiast tego pali za sobą kolejne mosty i miota się jak śledź w rybackiej sieci. Efektem tego jest zawód, jaki sprawia Ragnarowi, i odraza, jaką czuje do niego jego dawna kochanka, Brida, a tym samym niemalże definitywne zamknięcie sobie drogi powrotu do wikingów w Northumbrii. Zamiast pójść za głosem serca i za tymi, których uważa za swoją rodzinę, decyduje się wrócić do Sasów zachodnich, do znienawidzonych przez siebie chrześcijan, i po raz kolejny stanąć w obronie Wessexu. A to tylko dlatego, że kiedyś usłyszał przepowiednię o kobiecie ze złota i dlatego, że Aethelflaed go wzywa do dotrzymania przysięgi. I jaki w tym sens, skoro wcześniej złamał przysięgę wierności daną jej ojcu? Właśnie to mnie najbardziej irytowało – ciągła miotanina Uhtreda od wikingów do Sasów i z powrotem. Już chyba byłoby dla mnie bardziej zrozumiałe, gdyby przystał do jednej ze stron konfliktu i się jej trzymał, a nie wciąż na nowo szukał swojego miejsca między Sasami i wikingami. Tym bardziej, że nie jest już kilkunastoletnim gówniarzem, a dorosłym mężczyzną, który momentami zachowuje się jak dzieciak.

Wciąż nie mam zastrzeżeń co do przedstawionych realiów X-wiecznej Anglii i ciągłych walk o lepsze między starą a nową wiarą. Nie będę ukrywać, że nieodmiennie jestem ogromną fanką wikingów i ich politeistycznej wiary, która dużo bardziej mnie do siebie przekonuje, niż przedstawione w serii postępowanie chrześcijańskich księży – pragnących dla siebie jak najwięcej bogactwa i zaszczytów. Plusem jest też to, że nadal żadna z postaci nie jest stuprocentowo czarna ani biała w swoim postępowaniu. Dobre i złe cechy mieszają się tu nieustannie, a każdy człowiek, nawet jeśli przez większość czasu postępuje prawidłowo, może się potknąć. To wszystko sprawia, że jeszcze łatwiej wczuć się w opowiadaną przez Uhtreda historię i zżyć się z jej bohaterami.

Pomimo tego, że piąty tom jest nieco słabszy od wszystkich pozostałych, to wciąż jest to świetna, wciągająca seria. Każdy fan historii powinien po nią sięgnąć, a wierność oddanych w niej szczegółów jest zdumiewająca. Niezmiennie polecam Wam twórczość Cornwella, dzięki której zapomnicie o bożym świecie, pochłaniając strony jedna za drugą.

Tytuł: Płonące ziemie

Autor: Bernard Cornwell

Tłumaczenie: Mateusz Pyziak

Cykl: Wojny Wikingów, tom V

Wydawnictwo: Otwarte

Liczba stron: 584

Rok wydania: 2019

Za egzemplarz serdecznie dziękuję: