Co się stanie, gdy pożądanie przesłoni zdrowy rozsądek? - recenzja "Prokuratora" Pauliny Świst

Tak zwana literatura kobieca święci teraz swoje tryumfy i szczyt popularności. Co druga recenzja, jaką widzę w internecie, to obecnie albo opinia o książce obyczajowej, albo o erotyku. Nie jestem typem, który lubi jedne albo drugie (wyjątkiem są powieści Nory Roberts, ale tylko te, gdzie obok wątku romantycznego jest też inny wątek, np. kryminał albo fantastyka), ale zdecydowałam się sięgnąć po tytuł z kobiecej literatury. Ot, tylko po to, żeby się przekonać, czy może jednak ten gatunek mi się spodoba. Padło na Prokuratora Pauliny Świst, więc możecie się sami przekonać, jakie są moje wrażenia po lekturze tej powieści.

Problemy w życiu prywatnym Kingi Błońskiej, znanej adwokat, sprawiają, że kobieta postanawia na jedną noc wyskoczyć do klubu i po raz pierwszy w swoim trzydziestoletnim życiu zachować się nieodpowiedzialnie. Pijana kończy imprezę w mieszkaniu dopiero co poznanego Łukasza Zimnickiego i ląduje z nim w łóżku. Ucieka stamtąd nad ranem, by jeszcze tego samego dnia spotkać swojego przygodnego kochanka na sali sądowej, po przeciwnej stronie barykady. Zimny, bo tak wołają na mężczyznę znajomi i przyjaciele, okazuje się być prokuratorem w sprawie, w której Błońska broni swojego przyrodniego brata, Szarego. Uwikłana w dziwny układ, Błońska nie chce zdradzić się przed nikim, że gangster, którego broni, to jej rodzina, a w dodatku jedna noc w łóżku Zimnego okazuje się nie być jedyną...

Jakby nie patrzeć, d... z tyłu. Jednak erotyki i literatura kobieca to nie moja bajka, pozostanę przy całkiem innych klimatach. Od strony kryminału to ta książka naprawdę była całkiem niezła, ale strona obyczajowa mnie po prostu irytowała. Romans, o którym czytałam, był nudny, chemii między bohaterami nie czułam, a wręcz mnie wkurzało to, że muszę czytać o Błońskiej. Za to od strony prawniczej działo się mnóstwo, akcja była wartka i trzymała cały czas w napięciu.

Jeśli chodzi o bohaterów, to Błońska była... co najmniej wkurzająca. Z pozoru twarda pani adwokat, można by rzec, że baba z jajami, ale jak przyszło co do czego, to okazywała się miękką, szlochającą kluchą. W ogóle mnie do siebie nie potrafiła przekonać, miałam wrażenie, że sama nie wie, czego chce: być z Łukaszem, czy jednak dać nogę; bronić przyrodniego brata czy zrezygnować z tej sprawy. Chciała zerwać z Zimnickim, a wystarczyło, że ją kilka razy pomacał, a miała już, za przeproszeniem, nogi rozłożone na godzinę dziewiątą. Wybaczcie, ale albo jesteś twardą i zimną suką, albo łatwą i miękką kluską, no, inaczej się nie da. Zimny dla odmiany był kawałem gnoja, wrednym, chamskim i złośliwym... I naprawdę go polubiłam. Uwielbiam takich paskudnych typów, szczególnie, że konsekwentnie był skurczybykiem do samego końca książki i właśnie tym mnie do siebie przekonał.

Nie jestem pruderyjna ani wysoce wstydliwa, sceny seksu mnie nie gorszą i nie brzydzą, a tym bardziej nie przeszkadzają. O ile są dobrze napisane. Niestety, w tym przypadku mnie tylko drażniły. Miałam wrażenie, że czytam instrukcję obsługi pralki i mniej więcej tyle samo emocji wzbudzały we mnie te opisy. Co mnie wkurzało, to fakt, że tego typu sceny często były urwane w połowie albo o nich tylko napomknięto. Jak to drugie jestem w stanie przeżyć, tak pisanie sceny seksu do połowy doprowadzało mnie do białej gorączki. Albo decydujesz się opisać wszystko od początku do końca, albo po prostu wspomnij, że bohaterowie poszli do łóżka i tyle.

I, wręcz nieprawdopodobna rzecz, do czerwoności z wkurzenia doprowadzały mnie przekleństwa. Powtykane byle gdzie, właściwie jako przecinki, bez pomyślunku i wyczucia sytuacji. Sama dużo klnę, naprawdę, nie boję się słów na k i ch, ale wstawianie ich tylko po to, żeby dialog był dłuższy w książce jest dla mnie bezsensu. Poza tym, tracą one wtedy całą swoją moc przekazu, więc nie bardzo wiem, co miała na celu autorka, tak pisząc.

Reasumując mój wywód – literatura kobieca nie trafia do mnie i pewnie już nigdy nie trafi. Erotyki to nie moja bajka, stanowczo bardziej wolę fantastykę. Prokurator pewnie spodoba się fankom tego typu książek, ale ja będę trzymać się od nich z daleka. I po raz pierwszy w życiu złamię swoją żelazną zasadę, że czytam całą serię – po pozostałe dwa tomy od Pauliny Świst z całą pewnością nie sięgnę. A dwa żołędzie dałam tylko dlatego, że Zimny był wręcz rozkosznym gnojkiem przez całą książkę, a strona prawniczo-kryminału była poprowadzona z głową i pomysłem od początku do końca.

Tytuł: Prokurator

Autor: Paulina Świst

Cykl: Prokurator, tom I

Wydawnictwo: Muza

Liczba stron: 320

Rok wydania: 2017