Rozważna i romantyczna – Jane Austen
Od czasu do czasu lubię sięgnąć po tak zwaną klasykę literatury. Najczęściej są to powieści angielskie, chociaż czasami bywają też rosyjskie. Ostatnio naszła mnie ochota na kontynuowanie mojej przygody z literaturą dziewiętnastowiecznej Anglii, więc mój wybór padł na Rozważną i romantyczną od Jane Austen.
Nieśmiałość to skutek poczucia własnej niższości, mniejszej lub większej.
Rozważna i romantyczna to historia dwóch dziewcząt, które zostają postawione przed światem XIX wieku rządzonym przez pieniądze, pozycję społeczną i bezwzględne reguły zachowania. Zarówno Marianna, jak i Eleonora, poszukując męża, w pierwszej chwili nie biorą tych warunków pod uwagę. Szybciej docierają one do Eleonory, stateczniejszej i odpowiedzialniejszej od Marianny. Obie panny mają jasno określone w swoich głowach to, czego pragną od potencjalnych kandydatów. Ostatecznie te ich oczekiwania zostają bardzo szybko zweryfikowane. Ta opowieść jest bardzo naiwna i prosta, nie ma tu wielkich dramatów. Musimy jednak wziąć na poprawkę to, że Jane Austen pisała powieści mocno osadzone w realiach jej epoki, więc egzaltowana rozpacz Marianny czy skromne, proste podejście do życia Eleonory to tak naprawdę typowe zachowania dla dziewcząt z XIX wieku.
Nie potrzeba słów tam, gdzie czyny świadczą za siebie.
Schemat powieści jest oklepany jak świat światem – każda z panien obdarowuje odpowiadającego jej wyobrażeniu bohatera uczuciem, ale ich plany zamążpójścia szybko zostają zweryfikowane. Oczywiście, jak to u Austen, mamy szczęśliwe zakończenie, ale jakie konkretnie, tego Wam nie zdradzę – sami musicie przeczytać książkę. Jane Austen świetnie operuje językiem, pisząc swoje powieści. Bohaterowie są żywi, jakby stworzeni z krwi i kości, a opisy przepiękne, aż ma się wrażenie, że jest się wraz z postaciami na tych piknikach, balach i herbatkach towarzyskich. Jednakże oprócz tego autorka znakomicie operuje też ironią, nie przesadzając i nie sprawiając, że jej historia staje się prześmiewcza i karykaturalna.
Czasem ustala się opinię o człowieku na podstawie tego, co sam o sobie mówił, a jeszcze częściej na podstawie tego, co inni o nim mówili, nie zostawiając sobie czasu na namysł i osąd.
Bohaterowie powieści to nie statyczne marionetki, które przez całą książkę nie zmieniają zdania. Marianna, na początku tak żywa i ekspresyjna, romantyczna aż do bólu i wręcz czasami nieco śmieszności, stopniowo staje się poważniejsza i stateczniejsza. Natomiast Eleonora, która dusi w sobie każdą emocję i nie pozwala im wyrwać się na powierzchnię, otwiera się na innych i powoli zaczyna mówić o tym, co czuje w sercu. Dzięki temu obie panny zyskują na plus i stają się dla czytelnika o wiele bardziej ludzkie. Co ważne, ich postawy i zachowania mają wymiar dydaktyczny – to Eleonora ze swoim spokojem i zrównoważeniem jest stawiana jako wzór, natomiast skłonność Marianny do podsycania w sobie skrajnych uczuć, egzaltacji i dramatyzowania oraz ulegania im bez zwracania uwagi na uczucia innych i zdrowy rozsądek jest przedstawiona jako coś, co może przynieść opłakane skutki.
Pieniądze mogą dać szczęście tylko tam, gdzie nie może ono przyjść z innego źródła.
Jeśli chcecie poczuć atmosferę XIX-wiecznej Anglii, wybrać się na wrzosowisko lub na herbatkę w towarzystwie klasy wyższej, to śmiało sięgajcie po Rozważną i romantyczną. Literacki debiut Jane Austen to romantyczna historia z morałem, która jednak kończy się dla wszystkich na tyle dobrze, że wywołuje tylko uśmiech na twarzy. Wspaniała lektura, która umili wam jeden, dwa wieczory.
Wszystkie cytaty pochodzą z książki Rozważna i romantyczna Jane Austen.
.png)
.png)
Już kilka razy czytałam tę książkę i za każdym razem z taką samą przyjemnością.
OdpowiedzUsuń