Przekleństwo błogosławieństwem - recenzja "Wilczej księżniczki" Adrianny Biełowiec

Jak to mawiają – do trzech razy sztuka. Po ostatniej lekturze książki Adrianny Biełowiec byłam nieco zawiedziona, bo książka w ogóle mi nie odpowiadała, a nawet trochę znudziła. Postanowiłam jednak, że dam autorce kolejną szansę, bo a nuż mnie zaskoczy i książka jednak przypadnie mi do gustu. Dlatego, mając w sumie niewysokie oczekiwania, sięgnęłam po lekturę Wilczej księżniczki, tym bardziej że opis z okładki całkiem przypadł mi do gustu.

Księżniczka Rizlah z rodu Salvorina to młodziutka, rozpieszczona następczyni tronu. Dziewczyna już od najmłodszych lat jest przyzwyczajana do swojej przyszłej roli – jako kilkuletnie dziecko incognito jeździ po kraju w towarzystwie straży i poznaje swoje królestwo. W trakcie jednej z takich podróży podjudzona przez chłopca, trafia do tajemniczego, nieco mrocznego lasu. A stamtąd, wiedziona magiczną ścieżką, dziewczyna dociera na uroczysko – i ten jeden dzień odmieni jej życie na zawsze. Już jako nastolatka Rizlach ukrywa swoją tajemniczą, prześladowaną przez przesądy naturę wilkołaka. Mimo surowych zakazów nastolatka często odwiedza swojego nauczyciela na mieście i w trakcie jednej z tych eskapad przypadek stawia na jej drodze asasyna, Ravera Divinusa. Przewrotny los postanawia spleść życie tej dwójki na dłuższy czas i prowadzi ich na bardzo niebezpieczną wyprawę, by wypełnili swoje przeznaczenie.

Ciężko mi cokolwiek powiedzieć o tej książce, naprawdę. Przeczytałam ją ponad tydzień temu i w sumie już niewiele z niej pamiętam. Wilcza księżniczka, tak jak i przeczytana przeze mnie nieco wcześniej Czwarta szansa to spin-offy do historii przedstawionej w Death Bringerze. Mimo faktu, że czytałam je w odwrotnej kolejności, to nie miało to żadnego wpływu na przedstawione w nich historie. Fabuła jest powolna i w większości opiera się na motywie wędrówki do wyznaczonego celu. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt, że przy każdej przeszkodzie, na jaką natykają się nasi bohaterzy i tak wiemy, że przetrwają ją bez większych problemów. W końcu, jaki byłby sens, gdyby zginęli gdzieś po drodze? Poza tym nawet te przygody, które ich spotykają, nie są wprowadzane z jakimś napięciem i przyspieszeniem tempa akcji – wszystko dzieje się na jednym poziomie, co tylko potęgowało nudę.

Jeśli chodzi o bohaterów, to znów pojawił się ten sam problem, który miałam przy Czwartej szansie – bohater męski jest o niebo lepszy niż postacie żeńskie. Rizlah, jako jedna z głównych postaci, była według mnie po prostu bez wyrazu i nudna. W ogóle nie przekonało mnie jej gwałtowne przemienienie z eleganckiej księżniczki, rozpieszczonej w pałacu następczyni tronu, w dzielną dziewczynę, maszerującą niezmordowanie u boku towarzysza przez pustkowia królestwa. Nie kupuję tego. Tak samo, jak nie kupuję tego, że Divinus z milczącego, stroniącego od towarzystwa asasyna stał się bez problemu osobą, która spędza całkiem chętnie czas ze swoją towarzyszką. Nie wspomnę już o tym, że Rizlah nie miała większych oporów, by zaufać nieznajomemu, który najpierw miał ją zamordować, a zaraz potem, jakby nigdy nic, namawia ją do wspólnej ucieczki... Wypadło to nader blado i nieprzekonująco.

Styl autorki nic a nic na przestrzeni tych trzech książek się nie zmienił. Dalej jest dość specyficzny i charakterystyczny dla Biełowiec. Momentami miałam z tym problem, bo brzmiało to czasami neutralnie, ale ogólnie dało się to przeżyć. Zastanawia mnie tylko jeden fakt... Czy Wydawnictwo Esperons-Ostrogi dogadało się z Ubisoftem i wykupiło od niego prawa na użycie na okładce postaci asasyna z serii gier Assassin's Creed. Jeśli nie, to lepiej niech modlą się o to, żeby nikt na nich nie doniósł, bo coś czuję, że zbankrutują w trakcie rozpraw sądowych o naruszenie praw autorskich...

Po przeczytaniu trzech książek spod pióra Adrianny Biełowiec stwierdzam, że gdyby autorka nieco zmieniła swój styl i dopracowała fabułę i pomysł na postacie, to te książki byłyby naprawdę dobre i nieźle by się je czytało. Całość Universum Zodiac jest spójna i widać, że autorka gruntownie przemyślała koncepcję stworzenia tego świata. Szczególnie podoba mi się właśnie to, że każde mniejsze uniwersum w Zodiacu nawiązuje swoją nazwą do poszczególnych znaków zodiaku. Za to daję wszystkim trzem książkom ogromny plus i gratuluję pomysłu autorce.

Wilcza księżniczka to kolejny średniak, który trafił w moje ręce. Niestety, książka nie wywołała we mnie żadnych większych uczuć i napięcia w trakcie lektury. Myślę, że gdyby odpuścić wątek science-fiction, który się w niej pojawia gdzieś od połowy, to jako powieść fantasy obroniłaby się dużo lepiej. Faktem pozostaje jednak to, że Adrianna Biełowiec przedstawiła nam tu spójne uniwersum, a wszystkie trzy książki łączą się ze sobą w spójną całość.

Tytuł: Wilcza księżniczka

Autor: Adrianna Biełowiec

Cykl: Zodiac Universum

Wydawnictwo: Esperons-Ostrogi

Liczba stron: 251

Rok wydania: 2018

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Autorce!