W fantastyce, a właściwie w literaturze w ogóle, naprawdę już trudno stworzyć coś odkrywczego i wcześniej niespotykanego. Nie zmienia to faktu, że kilka ogranych, ale dobrze napisanych klisz połączonych z ciekawą fabułą i interesującymi bohaterami da czytelnikowi kilka godzin rozrywki.

Przyznać się, kto czytał książkę o pająkach? I nie chodzi mi o podręcznik do biologii. Osobiście byłam pełna obaw, gdy sięgałam po Dzieci Czasu, bo jakoś nie mogłam sobie wyobrazić powieści science-fiction o pajęczakach. A Adrian Tchaikovsky zrobił to wyśmienicie, tworząc historię przedstawiającą rozwój cywilizacyjny dwóch odrębnych gatunków, od początku do upadku.

Po świetnej Welesównie byłam bardzo ciekawa jak autorka poradzi sobie z kryminałem, szczególnie że śledztwo miała prowadzić zwykła dziewczyna, fanka kryminalnych podcastów. Nie jestem jednak całkowicie przekonana, czy taki pomysł był dobrym wyjściem.

Moja relacja z horrorami ograniczała się do tej pory właściwie tylko do czytania powieści Stephena Kinga, jednak opis nowej książki Krzysztofa Zajasa zaciekawił mnie na tyle, że postanowiłam po nią sięgnąć. I chociaż nie umierałam z przerażenia w trakcie czytania, to absolutnie nie żałuję swojej decyzji.

Moda na słowiańskość trwa w najlepsze i na każdym rogu atakują nas książki związane z tą tematyką. Jednak mało który autor potrafi napisać tak zgrabną powieść fantastyczno-historyczną z wątkami słowiańskimi jak Marcin Mortka. I po raz kolejny dowiódł tego, tworząc Żółte ślepia.

Co powiecie na historię o nieco bezwzględnym policjancie i jego niegodnym zaufania, nowym zmiennokształtnym partnerze-demonie? I do tego sprawa komplikującego się od pierwszych chwil morderstwa? Bo ja mówię głośne TAK i również Was zachęcam do takiej odpowiedzi.

Słyszę debiut i mówię: nie, nie mam na to sił. A potem słyszę: Londyn z XIX wieku, Aztekowie, alternatywna historia... I jestem kupiona. Bardzo bym chciała, żeby takich debiutów było jak najwięcej na naszym rynku wydawniczym – tak przemyślanych, tak dopracowanych i tak dobrze napisanych.

Święta już za nami, a w taki czas każdy z nas odkrywa w sobie dziecko. A skoro moje wewnętrzne dziecko wręcz samo wyłazi ze mnie, to na tej fali rzuciłam się na Pana Błyska, czyli kolejną bajkę spod pióra J. R. R. Tolkiena.