Wojna trwa tak długo, jak żyje Twój przeciwnik – recenzja "Wojowników burzy" Bernarda Cornwella

grudnia 02, 2019

Cornwell w swojej najlepszej formie! Inaczej nie mogę zacząć tej recenzji, bo jestem w szoku, jak bardzo wysoki poziom prezentuje sobą dziewiąty już tom sagi o Wojnach Wikingów. Wydawać by się mogło, że na przestrzeni tylu tomów autor powinien wreszcie wpaść w jakiś dołek, a Cornwell uparcie daje odpór tej tezie. A dowody na to możecie przeczytać poniżej.

Na Mercję napadają krwiożerczy Norwegowie pod wodzą Ragnalla Ivarsona, wyparci z Irlandii przez tamtejsze plemiona. Atakują Brunanburh, warowny gród na brzegu rzeki Maerse, który strzeże tam przeprawy. Pilnuje też drogi na Caester (obecny Chester), gdzie jedzie Uhtred. Tam też przybywa po jakimś czasie Aethelflaed, chcąc bronić swojego królestwa przed najeźdźcami. Sasi i Mercjanie szykują się do oblężenia, które jednak nie nadchodzi, a Ragnall wyrusza w całkowicie inną stronę, niż początkowo zakładał Uhtred. Wojna, chociaż odsunięta od murów Caesteru, wciąż jednak trwa, a pan na Bebbanburge nie ma zamiaru tak łatwo się poddać. Wyrusza więc do Irlandii, do swojego zięcia, a brata Ragnalla, Sigtryggra, by przeciągnąć go na swoją stronę i doprowadzić do kolejnego zwycięstwa dla chrześcijańskiej Anglii.

Rozmach, wartka akcja już od pierwszej strony i epickie bitwy. Tak mogę podsumować ten tom w skrócie. Od pierwszej strony wiele się dzieje i tempo nie zwalnia nawet na chwilę. Miałam wręcz wrażenie, że dziewiąta część losów Uhtreda z Bebbanburga jest jeszcze bardziej napchana akcją niż każda poprzednia. Dzieje się tu tyle, że czasami wręcz musiałam odłożyć książkę, by złapać kilka głębszych oddechów i dalej móc czytać już bez zadyszki. Uwielbiam, gdy w lekturze, którą czytam, wiele się dzieje i tutaj moje zapotrzebowanie na zwiększoną akcję zostało w pełni zaspokojone.

Jeśli chodzi o bohaterów, to mamy tu wciąż tę samą paletę postaci. Głównym bohaterem pozostaje Uhtred z Bebbanburga, wciąż tak samo cwany i sprytny, chociaż już dość mocno posunięty w latach. Powracają też dawni towarzysze jego życia: Aethelflaed, dumna i wojownicza pani Mercji, wdowa po kuzynie Uhtreda, jego młodszy syn, Uhtred, a także starszy syn, teraz ksiądz, ojciec Oswald. Pojawia się też Brida, którą poznaliśmy w pierwszym tomie tej serii, czyli w Ostatnim królestwie, teraz jednak odmieniona wręcz nie do poznania, nawet sam Uhtred się temu dziwi. Cieszy to, że autor nie zapomina o dawnych bohaterach, którzy zniknęli ze stron serii kilka tomów wcześniej. Podziwiam to, że Cornwell panuje nad tymi postaciami, nie gubi się w nich i wciąż są dla niego tak samo ważne, jak główny bohater. Co ważniejsze, to wszystkie postaci mają wyraźne portrety psychologiczne, nie zlewają się w jeden, bezbarwny tłum, ale każda jest indywidualną jednostką.

Tym razem oprócz mapki na wklejce na okładce, gdzie zaznaczone są najważniejsze miejsca akcji z książki, na sam koniec dostajemy obszerniejszą niż dotychczas notę historyczną. Tradycyjnie obejmuje ona zarys faktycznych wydarzeń z historii powstawania państwa angielskiego, a które pojawiły się w danym tomie powieści. Tym razem jednak dochodzi również kilkustronicowa nota historyczna o początkach powstania Anglii, o których praktycznie się nie mówi nawet w podręcznikach do historii. Dla każdego zapalonego historyka-amatora, a sama się do takich zaliczam, to niezła gratka i spora ciekawostka, dzięki której dowiadujemy się nowych rzeczy.

Ta seria jest najlepszą wielotomową sagą, jaką do tej pory czytałam w życiu i nic jej nie dorównuje. Na szczęście wydawnictwo Otwarte już zapowiedziało wydanie tomów jedenastego i dwunastego, które są na rynku zachodnim, więc ufam, że przygoda z Uhtredem nie zakończy się zbyt szybko i będzie trwała jeszcze wiele dni (i stron książek). Polecam Wam ją po raz kolejny, jeśli jeszcze nie sięgnęliście po pierwszy tom!

Tytuł: Wojownicy burzy

Autor: Bernard Cornwell

Tłumaczenie: Jakub Jedliński

Cykl: Wojny Wikingów, tom IX

Wydawnictwo: Otwarte

Liczba stron: 480

Rok wydania: 2019