Co się stanie, gdy wiara przerodzi się w fanatyzm – recenzja "Wieży milczenia" Remigiusza Mroza

Każdy, ale to każdy w naszym kraju kojarzy nazwisko Remigiusza Mroza. Po prostu nie uwierzyłabym, gdyby ktoś mi powiedział, że jest inaczej. Ostatecznie to nazwisko wyskakuje nawet z puszki po kociej karmie. Od dawna nosiłam się z zamiarem przeczytania czegokolwiek autorstwa tego człowieka, ale jakoś wiecznie nie było mi po drodze. Aż w końcu trafiła mi się okazja pod postacią Wieży milczenia, która... No cóż, ani mnie nie rozczarowała, ani nie zachwyciła.

W USA dochodzi do serii przypadkowych zabójstw. Z pozoru są to kompletnie niepowiązane ze sobą sprawy, a jedną z nich jest morderstwo młodej dziewczyny w środku nocy, niedaleko jej domu. Pierwszym podejrzanym staje się ekscentryczny partner dziewczyny, były wykładowca uniwersytecki, Scott Winton. Udaje mu się jednak odsunąć podejrzenia od siebie i namówić lokalną policję do zaangażowania go w to śledztwo jako cywilnego konsultanta. Ponad przeciętną inteligentny mężczyzna szybko zaczyna kojarzyć fakty i naprowadza śledztwo na zupełnie inne tory. Cała sprawa okazuje się być dużo poważniejsza i dużo bardziej skomplikowana niż na początku się wydawało, a tropy prowadzą aż do Singapuru i do wyznawców zoroastryzmu.

Muszę się Wam do czegoś przyznać. Już prawie nie pamiętam tej lektury i jej fabuły, a czytałam ją jakiś miesiąc temu. Mam taką dziurę w mózgu, że musiałam aż przekartkować książkę, żeby sobie cokolwiek przypomnieć. To chyba wystarczająco świadczy o tym, jaki to był tytuł i jak wielkie wywarł na mnie wrażenie, prawda?

Całość zaczyna się dość interesująco – morderstwa, które wyglądają tak, jakby nie miały nic wspólnego jedno z drugim. Poznajemy też już na wejściu mordercę, ukrywającego się pod bluzą z kapturem, a jednocześnie nader wyrachowanego i zimnego typa, kalkulującego na chłodno każde ryzyko. Spotykamy również ekscentrycznego byłego wykładowcę, partnera jednej z denatek, Scotta Wintona. Facet jest wyjątkowo antypatyczny, działający na nerwy i wydaje się zachowywać tak, jakby śmierć dziewczyny, dla której rzucił obiecującą karierę wykładowcy, w ogóle nie wywarła na nim żadnego wrażenia. Ot, obeszło go to tyle, co wczorajszy deszcz albo zeszłoroczny śnieg. Nie da się zaprzeczyć, że Scott jest ponadprzeciętnie inteligentny, ale to chyba jego jedyna zaleta. Poza tym to gość, do którego nie sposób poczuć chociaż odrobinę sympatii – wkurzał mnie i irytował całą książkę, aż miałam ochotę jego również zabić, żeby przestać wysłuchiwać jego głupiomądrych tekstów. Dla towarzystwa ma dorzuconą policjantkę, która z początku szczyci się twardym kręgosłupem moralnym i tym, że zawsze działa zgodnie z zasadami, chociaż często zdaje się na intuicję, ale w miarę rozwoju fabuły pozwala Scottowi przejąć stery i to on staje się dowódcą w tym duecie. Poza tym Scotta i policjantkę zaczyna w trakcie dochodzenia łączyć coś większego, niż przyjaźń, co wygląda sztucznie i wciśnięte na siłę, a z punktu widzenia psychologicznego w ogóle mnie nie przekonuje – Winton traci ukochaną dziewczynę, dla której rzucił wszystko, i jakby nigdy nic zakochuje się w swojej towarzyszce? Idiotyzm, bądźmy szczerzy.

Co do samej akcji, to jeśli z początku całość historii przedstawia się całkiem wiarygodnie, to im dalej w las, tym większa abstrakcja zaczyna nas otaczać. Na plus należy zaliczyć autorowi to, że terrorysta co prawda jest fantykiem religijnym, ale nie jest to ani chrześcijanin, ani muzułmanin, ani Żyd. Mróz sięga po rzadko spotykaną w literaturze religię, jaką jest zoroastryzm – niestety, jej potraktowanie pozostawia wiele po życzenaich, jest zrobione po łebkach i na szybko, by zakończyć tylko efektownie książkę. Swoją drogą, właśnie to zakończenie pozostawia wiele do życzenia. Splot wydarzeń, który do niego doprowadza, jest tak abstrakcyjny i tak mało logiczny, że w ogóle do mnie nie przemawia, a wręcz przeciwnie. Pozostawia naprawdę ogromny niedosyt.

Niestety, pierwsze spotkanie z Mrozem pozostawia tak dużo do życzenia, że nie wiem, czy skuszę się na jego kolejną książkę. Fabuła ma spore dziury, a zakończenie jest oderwane od rzeczywistości. Bohaterowie zostali wykreowani mało przekonująco psychologicznie i bardziej irytują niż ciekawią. Plusem jest to, że książkę czyta się naprawdę szybko i mimo tych dużych minusów naprawdę wciąga, więc jeśli jesteście jej ciekawi, to sięgajcie – spędzicie z nią jeden, maksymalnie dwa wieczory i po sprawie. Właśnie za te plusy i za sięgnięcie po zoroastryzm dałam aż trzy gwiazdki ;)

Tytuł: Wieża milczenia

Autor: Remigiusz Mróz

Wydawnictwo: Dragon

Liczba stron: 368

Rok wydania: 2018

Za egzemplarz serdecznie dziękuję: