Kto tu właściwie jest tym złym? – recenzja "Vicious. Nikczemnych" V. E. Schwab

O książkach V. E. Schwab słyszałam sporo i to naprawdę dobrych opinii. Dlatego długo się nie zastanawiałam, gdy dziewczyny z Demonicznych Książek ogłosiły nabór do book touru z ostatnią powieścią od tej autorki, Vicious. Nikczemni. Zatem gdy książka do mnie dotarła, od razu zasiadłam do jej lektury, zżerana przez ciekawość, czy to faktycznie jest taka dobra lektura, jak wszyscy dookoła mnie zapewniali.

Victor i Eli to dwójka przyjaciół, którzy wspólnie studiują na uniwersytecie Lockland. Na zaliczenie jednego z przedmiotów muszą napisać pracę dyplomową, którą Eli postanawia pisać o osobach PP, czyli PonadPrzeciętnych. Gdy obaj przyjaciele zaczynają dyskutować nad tym tematem, dochodzą do wniosku, że jest możliwe stworzenie samemu takiej osoby, wystarczy doprowadzić ją do śmierci i odratować... Niewiele myśląc, obaj podejmują takie próby, które kończą się sukcesem. Jednak nieszczęśliwe zdarzenie, które spotyka Victora przy jego próbie i osobę mu towarzyszącą, sprawia, że z przyjaciół, chłopcy zmieniają się we wrogów. Victor na długich dziesięć lat trafia do więzienia, a Eli podejmuje się swoistej krucjaty wobec osób PonadPrzeciętnych. Gdy ich ścieżki znowu się przetną, nie doprowadzi to do niczego dobrego...

Pomysł na tę historię był... naprawdę ciekawy i zaskakujący. Obaj bohaterowie nie do końca są po tej dobrej stronie i bardziej są antagonistami niż protagonistami, a takich sytuacji raczej często nie miewamy w książkach. Co prawda, samo tworzenie PonadPrzeciętnych przypominało mi komiksy Marvela albo DC – rozumiecie, to był ten moment w komiksowych historiach, gdy Spider-Mana gryzł zmutowany pająk, Bruce'a Wayne'a – nietoperz, a doktor Bruce Banner został trafiony wiązką promieniowania gamma, co uwolniło w nim Hulka. Schemat był tak podobny, że skojarzenie aż samo się pchało na myśl. Jednak i tak daję ogromnego plusa za samo wymyślenie takiej, a nie innej fabuły.

Jeśli chodzi o samych bohaterów... Cóż, nie utożsamiam się z żadnym z nich. Polubiłam trochę Victora, nie zmienia to jednak faktu, że zarówno on, jak i Eli byli antypatyczni i nie wzbudzali sympatii w czytelniku. Obaj są zadufani w sobie, egotyczni i mają przerost formy nad treścią. Uważają się za lepszych od innych, za mądrzejszych, zdolniejszych itd. Inni stanowią dla nich wartość tylko o tyle, o ile mogą zostać wykorzystani do osiągnięcia ich celów. Żaden nie chce być gorszy od tego drugiego i obaj ciągle rywalizują ze sobą o palmę pierwszeństwa. To właśnie dlatego odrzucają od siebie czytelnika. Na dodatek Eli uważa się za coś w rodzaju Boga, za nadczłowieka, który może karać innych PonadPrzeciętnych za to, czym się stali. Karać = mordować ich bezkarnie, wszak to nie są już ludzie, tylko wybrakowane twory, które należy usunąć z ziemi, bo samo ich istnienie obraża Stwórcę. Och, jak mnie wkurzała ta jego filozofia! Sam był PP, był dokładnie taki, jak inni, a uważał się za o wiele lepszego od nich i za wybranego do tego, by oczyścić świat z takich istot, jak on. Nie kupiłam tego do samego końca.

Swoją drogą – rozbawiło mnie dobranie imion bohaterów a inicjały autorki. Victor i Eli = V. E. Schwab. Ot, zabawa pisarki z czytelnikiem i takie puszczenie oka w jego stronę. ;)

Większą sympatię wzbudzali we mnie bohaterowie drugoplanowi: dwunastoletnie Sydney, również osoba PonadPrzeciętna, oraz Mitch, kumpel Vica z celi. Dziewczynka ma za sobą traumatyczne przejścia i nie mówię tutaj tylko o tym, że przeżyła własną śmierć. Życie jej nawet potem nie oszczędzało i dało kilka naprawdę solidnych kopniaków. Mimo to Sydney była wciąż dobrą i kochaną osóbką, której nie sposób nie polubić. Mitch, wielki i zwalisty facet z mnóstwem tatuaży, to taki gość, którego widząc w ciemnej uliczce, na pewno byście uciekli w drugą stronę. Okazuje się jednak, że nie można oceniać książki po kładce, bo mężczyzna jest bardzo inteligentny i nie znosi stosowania przemocy. Tak, jak z Sydney, nie sposób go nie polubić i nie kibicować mu w jego poczynaniach.

Autorka ma lekki i przyjemny styl, czyta się książkę naprawdę szybko i łatwo. Chociaż to prawie pięćset stronicowa cegiełka, to czas przy niej upływa jak mgnienie oka. Fabuła się nie ciągnie, cały czas coś się dzieje. Problemem było dla mnie tylko to, z jak wielu punktów toczy się narracja. Każdy rozdział to inny punkt czasowy: raz cofamy się o dziesięć lat, do Lockland, potem przeskakujemy do dwóch dni przed wydarzeniami, które są właściwie punktem kulminacyjnym całej książki, w którymś innym rozdziale cofamy się o jakiś miesiąc albo dwa... Trochę za dużo tego było i to uwierało mnie jak koci żwirek w bucie.

Mimo tych kilku minusów książka nie była zła. To całkiem zgrabnie napisane urban fantasy, o nieco komiksowym zacięciu. A największym plusem tej pozycji jest nieoczywisty podział między dobrymi i złymi bohaterami – i właśnie za ten pomysł należą się ogromne gratulacje autorce!

Tytuł: Vicious. Nikczemni

Autor: V. E. Schwab

Tłumaczenie: Maciej Studencki

Cykl: Złoczyńcy, tom I

Wydawnictwo: We need YA

Liczba stron: 400

Rok wydania: 2019