„Poniesiesz porażkę tylko i wyłącznie w chwili, gdy zrezygnujesz” - recenzja "Szklanego Tronu" Sarah J. Maas

Mam czasami masochistyczne podejście do czytania serii. Mianowicie, skoro już jakąś zaczęłam, to choćby nie wiadomo, jak mnie irytowała i nudziła, przeczytam całą. Będę robić przerwy po pół roku, będę się wkurzać i irytować, ale przeczytam. Właśnie dlatego, mimo dość sporej niechęci do nowelek (o czym możecie przeczytać tutaj), sięgnęłam po pierwszy tom Szklanego tronu Sarah J. Maas. Jak wiecie, Celaena wkurzała mnie w zbiorze nowel niemiłosiernie, ale byłam pod sporym wrażeniem fabuły i pomysłów autorki, więc stwierdziłam, że dam jej jeszcze jedną szansę i zobaczymy, co z tego wyjdzie...

Szklany tron zaczyna się w momencie, gdy Celaena jest wciąż niewolnicą w kopalniach soli w Endovier. Wbrew wszelkim przewidywaniom przetrwała tam już rok i wciąż nie wygląda na to, żeby miała tak łatwo i szybko umrzeć, jakby sobie tego życzyli jej wrogowie. Tymczasem w stolicy zapada decyzja o zorganizowaniu turnieju, który ma wyłonić Królewskiego Zabójcę. Właśnie dlatego do Endovier przyjeżdża następca tronu, książę Dorian, który zamierza przedstawić Celaenie propozycję nie do odrzucenia – zostanie jego przedstawicielką w turnieju albo pozostanie niewolnicą w kopalniach. Oczywiście, Sardothien podejmuje jedyną słuszną decyzję i wyrusza w drogę do szklanego zamku, by stoczyć walkę o swoje życie w trakcie turnieju. Oprócz księcia towarzyszy jej też szlachetny dowódca królewskiej gwardii, Chaol, który ma pilnować zarówno bezpieczeństwa następcy tronu, jak i tego, by zabójczyni Adarlanu nie uciekła. Niestety, turniej okazuje się jednym z najmniejszych problemów Celaeny, która staje się mimowolnym świadkiem wielu dziwnych zdarzeń i zostaje wciągnięta w wir dworskich intryg.

Jeśli mam być szczera, to wciąż jestem pod ogromnym wrażeniem pomysłów na fabułę Maas. Autorka potrafiła tak skomplikować wydarzenia, że ciężko było się w nich zorientować, szczególnie we wszystkich dworskich frakcjach i intrygach. Nagłe zwroty akcji, nowe zagadki i coraz to bardziej poplątana sieć kłamstw zrobiły na mnie naprawdę spore wrażenie. Tak samo spodobały mi się ingerencje sił fantastycznych, które komplikowały i tak niełatwy turniej na królewskiego zabójcę. Przekraczanie wymiarów, spotkania z królową sprzed wieków i coraz większa ilość niełatwych do wytłumaczenia zdarzeń – to wszystko idzie krok w krok za zabójczynią, a poziom niebezpieczeństwa, w jakim znajduje się dziewczyna, wzrasta coraz bardziej.

Niestety, wątek romantyczny został tak beznadziejnie przedstawiony, że wynudziłam się przy nim za wsze czasy. Mamy tutaj klasyczny trójkąt miłosny: szlachetny Dorian, jeszcze szlachetniejszy Chaol i ona, zabójczyni, miotająca się od jednego do drugiego. Rany boskie, większego schematu i sztampy już dawno nie widziałam! Dorian jest tak ciepłą kluchą, że aż skręcało mnie przy czytaniu jego historii, a Chaol, który próbuje być wierny przyjacielowi, okazuje się niewiele lepszy. Natomiast Sardothien bije ich dwóch na głowę – jak panna na wydaniu: chciałabym, a boję się. Jedno spotkanie z jednym, potem z drugim, a potem wraca do pierwszego, bo w sumie to ona sama nie wie i nie może się zdecydować.

Jedna uwaga ode mnie – pod recenzją Zabójczyni. Opowieści spotkałam się z komentarzami, że nie powinno się zaczynać czytania tej serii od nowelek. I tu się, niestety, nie mogę zgodzić – bez tej książki nie wiedziałabym, dlaczego Celaena znalazła się w Endovier ani dlaczego tak często wspomina swojego dawnego ukochanego. To właśnie dzięki tym kilku krótkim historiom pierwszy tom Szklanego tronu nabiera sensu i wszystkie przedstawione tam zdarzenia trafiają na swoje miejsce w układance.

Podsumowując to wszystko – w porównaniu do nowelek jest dużo lepiej. Celaena dalej mnie irytowała i wkurzała, wątek romantyczny był całkowitą klapą, ale przynajmniej fabuła i skomplikowanie akcji wynagradzały to wszystko w pewnym stopniu. Akcja jest wartka, przy czytaniu człowiek się nie nudzi (chyba, że natrafia na wątek Chaola albo Doriana, wtedy buzia sama otwiera się do ziewania) i książkę połyka się w kilka godzin, maksymalnie dwa dni. Z całą pewnością przeczytam resztę serii, bo jestem ciekawa, co też dalej wymyśli Maas, ale jak na razie nadal nie jestem wielką fanką Szklanego tronu.

Tytuł: Szklany Tron

Autor: Sarah J. Maas

Tłumaczenie: Marcin Mortka

Cykl: Szklany Tron, tom I

Wydawnictwo: Uroboros

Liczba stron:520

Rok wydania: 2013