Nie było źle, ale dobrze też nie – recenzja „Zabójczyni. Opowieści” Sarah J. Maas

Chyba niemal każdy z książkoholików zna tę serię. Zna i kocha albo zna i nienawidzi. Sarah J. Maas zdobyła szturmem półki księgarń i serca czytelników. Cykle jej autorstwa: Szklany Tron i tzw. Dwory są rozchwytywane, a wierni fani czekają, tupiąc nogami, na kolejne historie osadzone w tym uniwersum. No dobrze, nie jest to fenomen na miarę Harry'ego Pottera, ale faktycznie są to serie, które podbiły miliony. Dlatego ja również postanowiłam zapoznać się z którąś z tych serii i mój wybór padł na Szklany Tron. Zbierałam się przez bardzo długi czas do lektury tego cyklu, ale w końcu przysiadłam i mam to już za sobą. Nie miałam zbyt dużych oczekiwań, bo naczytałam się mnóstwo opinii od jednej, jak i od drugiej strony, więc w sumie nie bardzo wiedziałam, czego się spodziewać. Jednakże doszłam do wniosku, że powinnam zacząć lekturę tej serii jak Bóg i partia przykazali – od samego początku. Dlatego moje pierwsze spotkanie z twórczością Maas zaczęłam od książki Zabójczyni. Opowieści - zbioru pięciu nowel, wydawanych pierwotnie jako pojedyncze książki, a przy okazji wydania opowiadania Zabójczyni i uzdrowicielka zebranych w jeden tom. Jeśli jesteście ciekawi, jak przebiegło to spotkanie, to zapraszam do dalszej lektury.

Jak już wspominałam wyżej, Zabójczyni. Opowieści to zbiór pięciu nowel, opowiadających wydarzenia sprzed akcji, o której czytamy w Szklanym Tronie. Krótkie, bo liczące od 50 do około 100 stron, opowiadania przybliżają nam postać Celaeny Sardothien, Sama Cortlanda i świata, w którym osadzone są wydarzenia. Miałam w planach najpierw przybliżyć Wam każde opowiadanie, ale doszłam do wniosku, że to jednak zły pomysł (już po napisaniu tego streszczenia, więc brawo ja!). Wszystkie wydarzenia z tych nowelek są chronologicznie umiejscowione zaraz przed osadzeniem Celaeny w kopalni soli w Endovier i tym, co ma miejsce w pierwszej części zasadniczego cyklu. Poznajemy tu świat imperium Adarlanu i Gildii Zabójców, jak również postaci Sama Cortlanda, ukochanego Celaeny, i Arobynna Hamela, szefa gildii, którego protegowaną jest Sardothien. To brutalny, okrutny świat, w którym nikt nie jest bezpieczny i nie ma żadnych świętości, a miłość i przyjaźń zdarzają się nader rzadko i często kończą się tragicznie.

Jeśli chodzi o fabułę, to nie mam większych zastrzeżeń. Początkowe historie co prawda czytało mi się dość opornie i zajęło mi trochę, zanim się wciągnęłam. Nie lubię opowiadań przez to, że są krótką formą i w chwili, gdy dostaję wypieków, to całość się kończy. Tutaj też mi to dość mocno przeszkadzało, tym bardziej, że miałam wrażenie, że akcja jest nierówna – w jednym opowiadaniu pędziła na łeb, na szyję, w drugim ciągnęła się jak makaron spaghetti. Drażnił mnie też język – krótkie, porwane zdania doprowadzały mnie po prostu do szału. Coś takiego czytało mi się beznadziejnie i doprowadzało mnie to do furii. Na szczęście tylko dwie pierwsze opowieści tak kulały, potem było coraz lepiej i coraz łatwiej przychodziło mi zapoznawanie się z wydarzeniami w Adarlanie.

Jednak moim największym problemem we wszystkich nowelach były postaci. Jedyną osobą, która miała wyrazisty charakter i na dodatek nie wkurzała mnie zbytnio był Arobynn Hamel – zimny, wyrachowany, prawdziwy skur... znaczy, kawał gnoja, ujmując to delikatniej. Przynajmniej od samego początku było wiadome, że będzie tak kierował wydarzeniami, by odnieść z nich jak najwięcej osobistych korzyści. Postać Sama Cortlanda mnie irytowała, aczkolwiek nie wkurzała – był za dużymi ciepłymi kluchami i ciągle miałam wrażenie, że rozczula się nad Celaeną, chociaż nie można mu odmówić trzeźwego rozsądku, który czasami przejawiał. Jednakowoż najbardziej irytującą i doprowadzającą mnie do szału postacią była główna bohaterka. Rany boskie, w życiu nie czytałam o takiej, za przeproszeniem, skończonej idiotce, jak Sardothien. Egoistyczna, dumna, zapatrzona w siebie, egocentryczka, nadęta, o traumie, która jej się przypominała wtedy, kiedy akurat Maas stwierdziła, że wypadałoby coś tam na ten temat wspomnieć... Kompletnie nie trzymało się to kupy, a tylko doprowadzało do wściekłości i zgrzytania zębami. Mogłabym tak długo wyliczać; zasadniczo brakuje tylko tego, żeby z każdych tarapatów wychodziła bez najmniejszego uszczerbku, co byłoby ostatecznym gwoździem do mojej czytelniczej trumny – na szczęście coś takiego nie ma miejsca i nie raz, i nie dwa Sardothien dostaje porządnego łupnia (z drugiej strony – nie zawsze ją to czegokolwiek uczy). Wielokrotnie miałam ochotę wyrzucić książkę oknem, a potem spalić jej wszystkie egzemplarze właśnie przez zachowanie i myślenie Celaeny.

Reasumując tę recenzję – muszę przyznać, że jednak polubiłam nieco ten cykl i postanowiłam przeczytać go w całości przez ciekawość. Mam ogromną nadzieję, że Maas poprawi nieco styl pisania i fabułę, a, co więcej, ogarnie postać Celaeny, która przestanie być rozpieszczoną idiotką z okazjonalną traumą, a zacznie być faktyczną, trzeźwo myślącą zabójczynią. Fabuła jest naprawdę niezła, pomysły Maas ma bardzo dobre, a w dodatku widać, że przemyślała dość gruntownie całość historii (no, może poza główną bohaterką) i świata przedstawionego. Na usprawiedliwienie autorki mogę tylko dodać, że kiedy powstawały pierwsze tomy tej historii, to była młodą dziewczyną, więc mogła nie do końca opanować aspekty psychologiczne postaci i stąd ten dysonans w powieści. Dlatego daję jej spory kredyt zaufania i trzymam kciuki, że w kolejnych tomach będzie lepiej.

Tytuł: Zabójczyni. Opowieści

Autor: Sarah J. Maas

Cykl: Szklany Tron, tom 0.1 - 0.5

Tłumaczenie: Marcin Mortka

Wydawnictwo: Uroboros

Liczba stron: 510

Rok wydania: 2016