Meksykański demon doprowadzi każdego do szaleństwa – recenzja "Traumy" Grahama Mastertona

O Grahamie Mastertonie słyszałam już od dłuższego czasu jako o jednym z lepszych pisarzy horrorów, obok Stephena Kinga. Ponieważ poznanie twórczości Kinga już za mną, byłam też ciekawa na czym polega fenomen Mastertona. Jakoś przy okazji kolejnej wyprzedaży książek trafiła mi w ręce kieszonkowa wersja Traumy, która okazała się zawierać trzy opowiadania. Jeśli jesteście ciekawi, jak wypadło moje pierwsze spotkanie z twórczością Mastertona, to zapraszam do lektury.

Praca Bonnie Winters nie należy do standardowych. Kobieta sprząta miejsca zbrodni, za pomocą chemikaliów wywabiając ślady śmierci z pomieszczeń. Ma męża, który zamiast pracować, tylko pije w domu i za wszystko co złe, na czele z utratą pracy, obwinia Meksykanów. Jej syn, poddany wpływowi ojca, przysparza swojej matce ciągłych trosk, zachowując się coraz gorzej na przestrzeni czasu. Bonnie jednak jakoś wiąże koniec z końcem i daje sobie radę w życiu, aż w końcu w jednym z miejsc zbrodni znajduje poczwarki meksykańskiego motyla, wiązanego z legendą o demonie Itzpapalotl, który przychodzi w nocy, ma skrzydła motyla i odnóża w kształcie noży. Od tego momentu w życiu Bonnie narasta stopniowo napięcie, a atmosfera zagęszcza się, wywołując ciarki. Czy to Bonnie oszalała, czy cały świat stanął na głowie?

Na początek muszę zauważyć, że jak dla mnie to Trauma była bardziej thrillerem, niż horrorem. Nie było tam wiele strasznych momentów, to raczej atmosfera, klimat książki wywoływały zaniepokojenie i lęk. Opowieść czyta się szybko, chociaż napięcie i strach są świetnie wyczuwalne. Historia nie jest jednak zbyt długa, więc nie ma w niej niepotrzebnych opisów czy też rozwlekłych dłużyzn. Całość jest zbita w sobie, mieści się na kilkudziesięciu stronach i przez to tak szybko się przez nią idzie. Ma to jednak ten minus, że brakuje tu solidnej psychologii postaci – dowiadujemy się tylko tego, co niezbędne, cała reszta jest pomijana. W dodatku autor skupia się tylko i wyłącznie na Bonnie, jej myślach i poczynaniach, całą resztę spychając na bok, przez co historia sporo traci. Natomiast ogromnym plusem na rzecz Mastertona jest research, jaki zrobił przy tym opowiadaniu, a który dotyczył nie tylko meksykańskiej legendy o demonie-motylu, ale także sposobów sprzątania po trupach – krwi, wydzielin z organizmu, resztek ciała, itd. Autor odwalił tu kawał rzetelnej i porządnej roboty, za co należy pogratulować.

Oprócz Traumy mamy w tej książce też dwa dodatkowe opowiadania. Pierwsze o tytule Bazgroły było dla mnie dość niezrozumiałe i dziwaczne, przez co nie wywarło na mnie dobrego wrażenia. Opowiada o tym, jak nasze lęki i brak wiary we własne siły potrafią nas zniszczyć. Drugie opowiadanie nosi tytuł Szamański kompas i, szczerze mówiac, podobało mi się dużo bardziej niż sama Trauma. Było intrygujące, ciekawe, a wmieszanie w nie szamańskich wierzeń sprawiło, że czytałam je z zapartym tchem. Cała historia pokazuje nam, jak pozwalamy by nasze pragnienia zwyciężyły nad moralnie właściwymi wyborami. Żałuję, że Szamański kompas był tak krótką historią, bo można go było dużo bardziej rozbudować i nic by nie stracił na swojej atmosferze i tajemniczości.

Muszę przyznać, że jestem zawiedziona, ponieważ wszystkie trzy opowiadania pozostawiły we mnie spory niedosyt. Miałam dość duże oczekiwania wobec Mastertona i stwierdzam, że tym tytułem im nie sprostał. Brakowało mi psychologizacji postaci, miałam trochę wrażenie, że cała fabuła była przegoniona i działa się nieco za szybko. Mimo to podobała mi się atmosfera panująca w książkach, więc chyba skuszę się i zaryzykuję z innym tytułem autorstwa tego pana. Może Wy mi coś potraficie polecić?

Tytuł: Trauma

Autor: Graham Masterton

Tłumaczenie: Paweł Wieczorek

Wydawnictwo: Replika

Liczba stron: 272

Rok wydania: 2001