"Śmierć jednakże była zarówno jej klątwą, jak i jej darem, a do tego dobrą przyjaciółką od wielu, wielu lat." - recenzja "Korony w mroku" Sarah J. Maas

Niektóre serie mają to do siebie, że mimo tego, że nam się podobają, to jednak nie mamy ochoty do nich wracać ze względu na np. bohaterów. Nie będę ukrywać, że mam tak z serią Szklany tron – niby podoba mi się, bo pomysły i fabuła ciekawe, ale bohaterowie są tak słabo prowadzeni, że do tej pory mam do niej mieszane uczucia (o czym możecie przekonać się sami tu i tu), a to już drugi tom (w sumie to trzeci, jeśli doliczyć Zabójczynię). Ale skoro już klamka zapadła, że przeczytam całość, to zobaczmy, czy Korona w mroku dalej była dla mnie tylko połowicznym sukcesem.

Celaena Sardothien zdobyła tytuł Królewskiej Zabójczyni, co daje jej względną wolność i, z całą pewnością, przedłużony żywot. Jednak służba na dworze nie jest tak różowa, jakby się mogło wydawać, szczególnie wtedy, gdy jest się podwładną swojego największego wroga. A już w ogóle ma się przechlapane, jak wykazuje się zdolności magiczne, wszak w Adarlanie magia została całkowicie zabroniona i zniknęła z tego rejonu świata. Celaena jednak stara się wypełniać rozkazy króla ze szklanego zamku, chociaż te coraz bardziej komplikują jej życie, a jednocześnie kryć się ze swoimi uczuciami i rosnącymi stopniowo zdolnościami magicznymi. Wciąż też usiłuje zdecydować się na jednego z mężczyzn idealnych, jakich życie postawiło jej na drodze – Chaol czy Dorian? Dorian czy Chaol? Nie może też zapomnieć o prześladujących ją niebezpiecznych siłach z mrocznego wymiaru, które chcą ją zlikwidować, a jakby problemów było mało, to Dorian, następca tronu, też wykazuje się pewnymi wystawiającymi go na niebezpieczeństwo w tym świecie zdolnościami.

Jak widać książka po raz kolejny jest napakowana wartką akcją, a problemy przed Celaeną mnożą się jak najęte. Co nie zmienia faktu, że wciąż pozostaje ona klasyczną Mary Sue i z każdych opresji prędzej czy później wychodzi cało. Nie wspominając o tym, że dalej jest tak samo rozwydrzoną i egoistyczną nastolatką, jak wcześniej, chociaż, muszę to niechętnie przyznać, pod koniec książki nieco dorośleje na skutek wiedzy, jaką nabywa o swoim pochodzeniu. W Sardothien przeszkadza też to, że niby ma traumę z dzieciństwa, która zaważyła na całym jej życiu i wywróciła je do góry nogami, ale w zasadzie przypomina sobie o niej wtedy, kiedy ją na to wena twórcza najdzie. Tak, jakby autorka dalej nie miała pomysłu, jak ten wątek wcisnąć w całą tę historię.

Znowu muszę ponarzekać na trójkąt miłosny. Rany boskie, to się będzie tak ciągnęło przez wszystkie tomy, czy wreszcie zabójczyni zdecyduje się na jednego? Niby w tym tomie w końcu się zadeklarowała, ale potem i tak wszystko się sypie i wracamy do punktu wyjścia. Wybaczcie szczerość, ale odniosłam wrażenie, że Celaena cierpi na coś, co moja znajoma określiła kiedyś „syndromem niedopchnięcia” - nagle, jak znalazła sobie partnera i skonsumowali ten związek, to zrobiła się jakaś znośniejsza i bardziej myśląca, jakby burza hormonów jej się uspokoiła. Naprawdę, Maas, musiałaś to tak rozwiązać?

Ależ pomarudziłam tym razem. Żeby jednak nie było, że ten tom jest taki całkiem zły, to muszę przyznać, że sam pomysł na fabułę i na zwroty akcji jest pierwsza klasa. Czyli tak, jak w poprzednim tomie serii i, mam nadzieję, kolejnych. Maas wie, jak prowadzić fabułę, żeby zaskoczyć czytelnika – nie udało jej się mnie zdziwić tylko przy zakończeniu, które było tak łatwe do przewidzenia i sztampowe, że stanowiło ogromny zgrzyt w całości. No, ale nie można w końcu mieć wszystkiego prawda? Ten dysonans wynagradza cała reszta powieści, w której pojawiają się raz po raz kolejne pałacowe intrygi, coraz więcej magii i tak do końca nie wiadomo, komu można w pełni zaufać, a komu nie...

Podsumowując, wciąż jestem w ocenie Szklanego tronu rozdarta pół na pół – z jednej strony podoba mi się fabuła, wartka akcja i przemyślane uniwersum, z drugiej główna bohaterka i jej dwaj lowelasi doprowadzają mnie regularnie do rozpaczy i szału (Chaol chyba najmniej z tej trójki). Ale nie bójcie się – jestem wytrwała i trzeci tom, Dziedzictwo ognia, już czeka na mojej półce hańby, żeby go przeczytać. A więc, Celaeno, która z nas wytrzyma dłużej? :)

Tytuł: Korona w mroku

Autor: Sarah J. Maas

Cykl: Szklany Tron, tom III

Wydawnictwo: Uroboros

Liczba stron: 495

Rok wydania: 2014